مقاله ای در وبسایت «رییل کلییر دیفنس» از ژنرال جیکوب نیجل، استاد مهمان در «تکنیون» و پژوهشگر مدعو «بنیاد دفاع از دموکراسی ها» در واشنگتن
برخوردهای نظامی اخیر میان نیروهای اسرائیل و ایران در سوریه پرسش های مهمی را درباره «قواعد بازی»، منافع، و خطوط قرمز مورد نظر بازیگران عمده به میان کشیده است. اسرائیل تصریح کرده است توافقی را نمی پذیرد که طی آن نیروهای ایران و حزب الله در سوریه بمانند و سوریه نمی تواند کریدوری برای انتقال تسلیحات به مقصد حزب الله در لبنان باشد.
وضعیت سوریه پس از سال ها جنگ خونین داخلی به املتی تشبیه شده است که نمی توان آن را به شکل اولیه اش تخم مرغ بازگرداند.
بشار اسد ممکن است هنوز باور داشته باشد که سوریه می تواند به وضعیت قبلی اش بازگردد. این امر احتمالا دلیل رفتارهای غیرمنطقی اسد و بی رحمی های غیرقابل توصیف او نسبت به مردم خودش از جمله استفاده از جنگ افزار شیمیایی علیه غیرنظامیان است. بی عملی جامعه جهانی در این حوزه به او جسارت بیشتری بخشیده است.
ادامه استقرار نظامی ایران و نیروهای دست نشانده اش در سوریه از همین حس معافیت از مجازات نشات می گیرد.
دولت ترامپ این روند را تغییر داده است و با تشریح یک سیاست مشخص تر می تواند ایران را به سوی پذیرش خواست خود سوق بدهد.
از منظر اسرائیل، هدف اطمینان از این است که ایران و دیگر بازیگران از نقشه هایشان برای ایجاد پایگاه دائمی یا حتی حضور موقت تروریست ها در سوریه صرفنظر کنند. بسیار بعید است این شایعات صحت داشته باشد که اسرائیل و روسیه (با سوریه و یا حتی با کمک آمریکا) بر سر توافقی به نتیجه رسیده باشند که اسرائیل در ازای دور شدن بیشتر نیروهای ایران از مرز با بازگشت نیروهای سوری به مرز موافقت کرده باشد. خواست قاطع و غیرقابل مذاکره اسرائیل بیرون رفتن تمامی نیروهای ایران از سوریه است.