یادداشتی از مایکل روبین در واشنگتن اگزمنر
از هر تحلیلگر نهادهای اطلاعاتی آمریکا درباره قاسم سلیمانی، فرمانده نیروی قدس سپاه پاسداران، بپرسید می گوید او یک تروریست است. او مسول کشته شدن صدها آمریکایی بوده و با بی ثبات کردن عراق پس از آزادی از دست صدام حسین تلاش کرد به منطقه این پیام را بفرستد که مداخله آمریکا با خود لعن و نفرین به همراه می آورد تا خیر و برکت.
از بسیاری از ایرانی ها درباره قاسم سلیمانی بپرسید او را یک قهرمان می دانند. بسیاری از رهبران ایران حرف می زنند ولی او عمل می کند.
سلیمانی در میان نظامیان ایران از جایگاهی برخوردار است که بی شباهت به محبوبیت ژنرال جیم متیس، وزیر دفاع آمریکا، در میان سربازان نیست اما سلیمانی در عراق و دیگر نقاط تصویری متفاوت دارد: او را یک معامله گر و دیپلمات متبحر می دانند.
این سلیمانی بود که میان نیروهای اتحادیه میهنی کردستان، شبه نظامیان شیعه و دولت فدرال عراق بر سر بحران کرکوک توافقی شکل داد تا از خونریزی پرهیز شود.
در سوریه، سلیمانی ضمن تلاش برای تحکیم قدرت در دستان بشار اسد و حزب الله ورود تسلیحات و نیروهای اعزامی ایران را تسهیل می کند.
سفر اخیر سلیمانی به مسکو نقض قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل متحد بود، ولی نشانگر نقشی است که او ایفا می کند.
سه نکته در این جا قابل طرح است:
نخست؛ ایران نه تنها دارای استراتژی است، بلکه نیروهایی را برای هماهنگی و اجرای آن ها در اختیار دارد.
دوم؛ محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران، نقشی تزیینی دارد. این سلیمانی است که به توافق های واقعی دست می زند. ظریف حتی اگر بخواهد نمی تواند به توافق های مد نظرش عمل کند. سلیمانی قادر است چنین کند.
سوم؛ واشنگتن می تواند درباره نفوذ ایران در عراق و دیگر نقاط شکایت داشته باشد، اما تا زمانی که وزارت خارجه و وزارت دفاع آمریکا مانند سلیمانی با رهبران عراق وارد سنگر نبرد نشود دشوار بتوان بغداد را مجاب کرد که تعهد آمریکا جدی است.
وزیر خارجه واقعی ایران قاسم سلیمانی است.