مقاله ای از توماس اردبرینک از تهران برای نیویورک تایمز
حسن روحانی دومین دوره ریاست جمهوری اش را زیر فشار فزاینده از سوی مخالفان تندرو و حامیان اصلاح طلب اش آغاز می کند.
برادر رییس جمهور زیر اتهامات فساد مالی با وثیقه ای سنگین از زندان آزاد می شود. قرارداد نفتی با توتال فرانسه برای روحانی اتهام فروختن کشور به خارجی ها را به همراه می آورد. پرزیدنت ترامپ هم قانون تحریم های جدید ایران را امضاء می کند که مهمترین دستاورد دور اول ریاست جمهوری روحانی را تضعیف خواهد کرد.
در حالی که ایران برای دومین مراسم تحلیف ریاست جمهوری روحانی آماده می شود، بعضی از نیروهایی که در جذب بیست و چهار میلیون رای به روحانی موثر بودند نگران هستند که او به وعده هایش به انتصاب زنان و سیاسیون جوان در کابینه عمل نکند و در عوض کاندیداهای مورد نظر رهبر جمهوری اسلامی را معرفی کند.
ژیلا بنی یعقوب، فعال حقوق زنان، با ناخشنودی می گوید ده روز پیش مطلع شد هیچ زن وزیری برای کابینه معرفی نخواهد شد.
با در نظر گرفتن نقش رهبر جمهوری اسلامی، روحانیون متنفذ و قوه قضاییه در ساختار قدرت در ایران، روحانی می تواند باب مباحثاتی را بگشاید، اما نمی تواند تصمیم گیرنده نهایی باشد.
آیت الله خامنه ای که اغلب آشکارا از رییس جمهور انتقاد کرده اما در مسائل کلیدی چون توافق هسته ای و تماس های خارجی پشتیبان او بوده است، بیش از تغییرات اجتماعی به رشد اقتصادی علاقمند است.