یادداشتی از جیسون رضاییان در روزنامه واشنگتن پست
بازداشت نسرین ستوده، وکیل سرشناس حقوق بشری، یادآور کوتاهی های حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران، در عمل به بسیاری از وعده هایش به اصلاحات کلیدی در زمان پیروزی در انتخابات است.
من چند سال پیش هنگامی که نسرین ستوده پس از تحمل سه سال حبس از محکومیت شش ساله اش از زندان آزاد می شد، او و همسرش، رضا خندان، را در خانه شان دیدم. آزادی او و دیگر فعالان از نظر بسیاری نشانه ای از نمایش حسن نیت جمهوری اسلامی به جامعه بین المللی تعبیر می شد. روحانی قصد سفر به نیویورک برای شرکت در نشست مجمع عمومی سازمان ملل متحد را داشت و می خواست با تصویری خوب از ایران به آمریکا بیاید.
نسرین ستوده آن شب پس از آزادی اش به من گفت: «اگر این رویکردی که از دیشب شروع شده ادامه پیدا کند، بعد می توانم بگویم، بله، روحانی پیامی به جهان می فرستد و ابتدا با مردم خودش و سپس با بقیه جهان وارد تعامل شده است و ما از این امر استقبال می کنیم.»
از جمله شروط آزادی مشروط ستوده این بود که به کار وکالت نپردازد و به خارج از ایران سفر نکند. اما او هرگز کوتاه نیامد و به وکالت ایرانی های بی صدا ادامه داد.
شعار کمپین انتخاباتی حسن روحانی «تدبیر و امید» بود، اما مردم ایران بیش از هر زمان دیگری به این نتیجه رسیده اند که جای چندانی برای امید باقی نمانده است.