تهران قطع تماس با اينترنت بين المللی را تدارک می بيند

وال استريت جرنال زير عنوان "عهد ايران به قطع اينترنت" می نويسد ايران به سوی نوع سلطه جويانه و جديدی از سانسور گام بر می دارد: اينترنت به اصطلاح ملی که می تواند عملا ارتباط اينترنتی ايران را با بقيه جهان قطع کند.

ناظران سياست ها و خط مشی های ايران درداخل و خارج می گويند کادر رهبری ايران اين پروژه را راهی برای پايان دادن به اقدامات مربوط به کنترل بر اينترنت می بيند.

ايران که هم اينک نيز در مورد سانسورهای اينرنتی جزو پيشتازترين کشورهاست، در عين حال اينترنت ملی را به عنوان ابزاری جلوه می دهد که می تواند ضمن صرفه جوئی در هزينه برای مصرف کنندگان، معيارهای اخلاقی اسلامی را نيز محافظت و تقويت کند.

رضا باقری اصل مدير بنياد تحقيقاتی وزارت ارتباطات در فوريه گذشته، همزمان با گسترش سريع تظاهرات طرفدراران دمکراسی در خاورميانه و شمال آفريقا، به يک خبرگزاری در ايران گفته بود بزودی ۶۰ درصد خانوارها و کسب و کارها به شبکه جديد اينترنت داخلی وصل می شوند، و اين شبکه ظرف دوسال تمامی کشور را در بر خواهد گرفت.

بنظر می رسد اين حرکت غيرعادی بخشی ازتلاشی گسترده تر برای مقابله با آنچه که رژيم اکنون آن را تهديدی عمده تلقی می کند باشد: هجوم اينترنتی ايده ها، فرهنگ، و نفوذ غربی عمدتا نشأت گرفته از آمريکا.

آيت الله علی خامنه ای رهبر ارشد [ولی فقيه] و ديگرمقامات ارشد، در سخنرانی های اخيراين روياروئی در حال ظهور را "جنگ نرم" توصيف کرده اند.

روز جمعه در مطبوعات محلی گزارش هائی منتشر شد مبنی بر اينکه ايران همچنين مصمم است در چند ماه آينده سيستم کاربری کامپيوتری خاص خود را جايگزين سيستم های ويندوز مايکروسافت کند. خبر چنين اقدامی، که تائيد مستقلانه آن ممکن نبوده است، به رضا تقی پور وزير ارتباطات نسبت داده می شود.

اينترنت ملی ايران، به گزارش يک خبرگزاری دولتی در نقل قولی ازعلی آقامحمدی مسئول امور اقتصادی "شبکه ای واقعا حلال برای مسلمانان خواهد بود که اخلاقيات و معنویات را هدف می گيرد".

به گفته آقای آقا محمدی اين شبکه جديد نخست در کنار اينترنت معمولی کار خواهد کرد و دسترسی بانک ها، وزارتخانه ها و شرکت های بزرگ به اينترنت معمولی ادامه می يابد. با اينحال او می گويد نهايتا و در غايت شبکه داخلی اينترنت در ايران ، و ديگر کشورهای اسلامی، جايگزين شبکه جهانی اينترنت می شود.

در اين زمينه موانعی بسيار وجود دارد. حتی برای کشوری که از نظر اقتصادی به سبب تحريم های غرب منزوی شده است، اينترنت يک ابزار مهم تجاری است. محدوديت در دسترسی می تواند به ايجاد مانع در سرمايه گذاری از روسيه، چين و ديگر طرفهای تجاری منجر شود. بعلاوه مسئله داشتن تخصص و برخورداری از توانائی لازم برای به راه انداختن جستجوگرها و سايت هائی ايرانی نظير گوگل نيز مطرح است.

فعلا شماری اندک تصور می کنند ايران بتواند ارتباط خود را با اينترنت بين المللی کاملا قطع کند. اما ايران می تواند سراغ سيستم اينترنتی مضاعفی برود که در چند کشور دارای رژيم هائی سرکوبگر رايج است.

ميانمار [برمه] دراکتبر گذشته اعلام کرده است که ارتباطات اينترنتی عمومی از طريق سيستمی جداگانه و تحت کنترل و نظارت يک شرکت جديد دولتی برقرار خواهد شد- سيستمی که عملا دسترسی را فقط به موارد مورد نظر رژيم محدود می کند.

کوبا نيزسيستمی معادل سيستم های مضاعف دارد، که يکی ارتباط با جهان خارج را برای توريست ها و مقامات دولتی فراهم می کند و ديگری، سيستمی بسته و تحت کنترل است که به عموم صرفا امکان يک دسترسی محدود را می دهد.

کره شمالی هم گام های مقدماتی در ورود به دنيای اينترنت را از طريق سيستم مضاعفی برمی دارد، که البته بسيار ابتدائی تر و برای جمعيتی کمتر است.