انتخابات ریاست جمهوری ایران نخستین میدان نبرد است. میدان بعدی نبرد به آهستگی و اغلب به طور پنهان آشکار می شود؛ میدانی که در آن امکان پیروزی نیست. در هر مورد، این نبرد به تلخی و انزجار و بی اعتمادی متقابل میان دو مرد قدرتمند ایران انجامیده است.
جیسون رضاییان در واشنگتن پست نوشت انتخابات ریاست جمهوری آشکارترین چالش برای اختیارات علی خامنه ای، رهبر جمهوری اسلامی ایران، است. انتخابات زمانی است که مردم ایران می توانند درباره مسیر کشور اظهار نظر کنند.
در کانون چالش پیش روی خامنه ای با روسای جمهوری ایران مساله آینده جمهوری اسلامی قرار دارد. آیا این نظام به ریشه های ایدئولوژیک اش وفادار مانده و به شکلی اساسی خود را از جهان منزوی خواهد کرد یا رو به گشایش به روابط بین الملل آورده و به استقبال تجارت روز افزون و آزادی های فردی بیشتر برای شهروندانش خواهد رفت؟ به نظر می آید عزم مردم ایران متوجه گزینه آخری است و این را در انتخابات محلی و ملی با گزینش کاندیداهای میانه رو در برابر تندروها نشان داده اند. این امر در انتخاب سه رییس جمهور از چهار رییس جمهور دوره رهبری خامنه ای قابل مشاهده است.
خامنه ای تمایلی به مصالحه بر سر آرمان های انقلاب ندارد. اما جناح بندی و حتی شکاف های میان طبقه حاکم سیاسی حکایت از این دارد که او در بر افروختن آتش تعصب انقلابی ناکام بوده است.