یادداشتی از مایکل روبین در وبسایت کامنتری مگزین
برای رهبران اروپا و حامیان آمریکایی توافق هسته ای ایران چه چیزی مهم تر است؟ حفظ توافق یا جلوگیری از تبدیل ایران به یک قدرت هسته ای؟
درست مانند رویدادهای پس از امضای توافق هسته ای ۱۹۹۴ با کره شمالی که حامیان توافق میراث خود را در گرو دیپلماسی با پیونگ یانگ می دیدند، اینک حامیان برجام افزایش ذخیره آب سنگین ایران فرای محدودیت تعیین شده را امری مهم نمی بینند. حامیان برجام آزمایش های موشکی بالیستیک ایران و انتقال تسلیحات به سوریه را هم تخلف از قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت نمی دانند.
همه این موارد در برابر مخالفت تهران با بازرسی از مراکز نظامی مشکوک به فعالیت های هسته ای رنگ می بازد. جلوگیری از بازرسی از فردو هم از جمله خط قرمزهای رهبر جمهوری اسلامی عنوان شده بود.
پرزیدنت اوباما و جان کری، وزیر خارجه وقت آمریکا، چنان خواهان توافق بودند که این مسائل را به حاشیه رانده و بر سر نحوه بازرسی از مجتمع نظامی پارچین و دیگر مراکز مشکوک مصالحه کردند تا تحریم ها سریع تر لغو شده و درهای تجارت به سوی ایران گشوده شود.
اگر ایران اجازه بازرسی های بین المللی از پایگاه های نظامی اش را ندهد یا آژانس بین المللی انرژی اتمی برای حفظ روابط خوب با تهران از بازرسی سرباز بزند در واقع برجام معنای خود را از دست داده است.