واکنش به گزارش‌های بازگشت دانشجویان اخراجی به دانشگاه‌ها؛ خبرنامه امیرکبیر: «تبلیغاتی» است

دانشجویان در ایران

کانال تلگرامی «خبرنامه امیرکبیر» در گزارشی اخبار مربوط به بازگشت دانشجویان محروم از تحصیل به دانشگاه‌ها را دارای «جنبه تبلیغاتی و نمایشی» دانست.

این کانال خبری دانشجویی با اشاره به صدور بخش عمده احکام محرومیت از تحصیل در دانشگاه‌‌های زیرمجموعه وزارت علوم نوشت: «وزیر علوم، هیچ قولی برای بازگشت دانشجویان نداده و فقط بررسی پرونده را پذیرفته و آن را به یک فرآیند طولانی اداری محول کرده است.»

«خبرنامه امیرکبیر» اضافه کرد: «این فرآیند فرسایشی، عملاً تا پایان زمان تعلیق بسیاری از دانشجویان طول خواهد کشید و شکایت را بی‌اثر خواهد کرد.»

در بخش دیگری از این گزارش، از تصمیم وزارت بهداشت برای لحاظ نکردن احکام انضباطی صادره در سال ۱۴۰۳ و محدود کردن لغو احکام انضباطی به سال‌های ۱۴۰۱ و ۱۴۰۲ انتقاد شده و آمده است: «در عمل این حکم وزیر بهداشت حداکثر فقط برای جمع کوچکی از دانشجویان آسیب دیده فایده‌ای خواهد داشت.»

در همین ارتباط، شماری از کاربران شبکه‌های اجتماعی در روزهای اخیر به شماری از داتشجویان محروم از تحصیل یا اخراجی مانند سها مرتضایی، دبیر اسبق شورای صنفی دانشجویان دانشگاه تهران، اشاره کرده‌اند.

از سوی دیگر، یکی از کاربران شبکه اجتماعی «ایکس» به نام محسن باقری هم روز شنبه ۳۱ شهریور نوشت: «آیا رواست که دانشجویان تعلیقی و محروم از تحصیل به دو گروه علوم پزشکی و غیر آن تقسیم و دو دستورالعمل متفاوت، صادر شود. دو وزیر با دو عملکرد کاملا متفاوت در یک موضوع!! تکلیف عدالت و پرهیز از تبعیض چه میشود؟»

خبرنامه امیرکبیر درباره تکرار رویه دولت حسن روحانی در دولت کنونی و محول شدن برخورد با دانشجویان به وزارت اطلاعات و اطلاعات سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ابراز نگرانی کرد.

مسعود پزشکیان، رئیس دولت چهاردهم جمهوری اسلامی و از مسئولان «پاکسازی» دانشگاه‌ها پس از انقلاب ۵۷، روز هشتم شهریور خواستار بازنگری در وضعیت استادان و دانشجویان اخراجی برای بازگرداندن آنها شد.

با این حال، بر اساس گزارش‌ها، روند اخراج دانشجویان و استادان دانشگاه‌ها در هفته‌های گذشته هم کماکان ادامه یافته است.

رد اعتراض صحرا رضایی، دانشجوی اخراجی ترم هفتم رشته روزنامه‌نگاری، از طرف دیوان عدالت اداری و محرومیت از تحصیل ریحانه ابراهیم‌وندی، دانشجوی رشته مشاوره دانشگاه الزهرا، یکتا میرزائی، دانشجوی رشته جامعه‌شناسی دانشگاه تهران، و کیان بنی‌هاشمی، دانشجوی کارشناسی ارشد مدیریت رفتار سازمانی دانشگاه تهران، تنها چند نمونه از تداوم روند برخورد با دانشجویان به شمار می‌رود.

به بتازگی محمود ممتازپور، استاد دانشگاه امیرکبیر و از حامیان معترضان، هم از این دانشگاه اخراج شده است.

پس از اعتراضات سراسری «زن، زندگی، آزادی» در پی کشته شدن مهسا امینی در بازداشت گشت ارشاد در سال ۱۴۰۱، فشار بر دانشجویان و سرکوب و آزار و اذیت آنها به ویژه دانشجویان زن، شدت بیشتری گرفت. عده زیادی از دانشجویان بازداشت و یا از تحصیل تعلیق شدند و استادانی که از آنها حمایت کرده بودند نیز به سرنوشتی مشابه دچار شدند.

همزمان با انتقاد فعالان و کانال‌های خبری دانشجویی از «ناقص» و «تبلیغاتی» بودن ادعای دولت چهاردهم برای بازگرداندن دانشجویان اخراجی به دانشگاه‌ها، یک فعال کارگری نیز از محرومیت خود برای ادامه تحصیل خبر داد.

ابراهیم عباسی‌منجزی، فعال کارگری در شرکت نیشکر هفت‌تپه در استان خوزستان، که در مقطع دکتری رشته مهندس مکانیک مکانیزاسیون کشاورزی در کنکور شرکت کرده بود، با «رد صلاحیت عمومی» از طرف سازمان سنجش و آموزش مواجه شده است.

او با اطلاع‌رسانی دراین باره در صفحه اینستاگرام خود نوشت به رغم اطمینانش از قبولی در آزمون، سازمان سنجش به او اعلام کرده که صلاحیت عمومی‌اش تأیید نشده است.

این فعال کارگری با مخاطب قراردادن مسعود پزشکیان، رئیس دولت چهاردهم، و وزیر علوم، حسین سیمایی صراف، پرسید: «سازمان سنجش بر اساس چه قانونی و [چه] متر و معیاری و توسط چه کسانی اداره می‌شود؟»

علی فرزین، فعال دانشجویی دانشگاه علامه طباطبایی، هم روز شنبه در یادداشتی در کانال خبری «امتداد» با یادآوری برخوردهای انضباطی بویژه در «دو سال سیاه اخیر دانشگاه»، تمامی احکام صادره از سوی کمیته‌های انضباطی از ابتدای «جنبش مهسا تا همین امروز» را مستحق نقض خواند.

او با اشاره به اشکالات متعدد در شیوه‌نامه‌های انضباطی دانشگاه‌ها، دستور وزیر بهداشت، محمدرضا ظفرقندی، برای لغو احکام تنبیهی دانشجویان را «ناقص و ناکافی» توصیف کرد.

دستور محمدرضا ظفرقندی برای لغو احکام انضباطی دانشجویان صرفا به سال‌های ۱۴۰۱ و ۱۴۰۲ محدود می‌شود.

علی فرزین نوشت: «بهتر است جناب وزیر دانشجویانی که به واسطه فعالیت در فضای مجازی، پرونده‌سازی اخلاقی، تهمت‌های ناروای عقیدتی، اعتراف‌گیری اجباری، اعتراضات صنفی (مثل اعتراض به کیفیت غذا) و موارد بسیاری از این دست که موجب محرومیت دانشجویان شده است را فراموش نکنند.»