هنگام فروپاشی دیوار برلین، کانی علوی، هنرمند جوان ایرانی در آلمان زندگی می کرد. او از پنجره آپارتمانش در نزدیکی ایست بازرسی چارلی تمام وقایع را می دید و تصاویری در ذهنش شکل گرفت که تمام عمر برای او باقی خواهد ماند.
دیوار برلین ۱۴۶ کیلومتر طول داشت و نزدیک به سه دهه نماد جدایی بین دو ملت و جهان آزاد و کمونیسم بود.
همانطور که مردم از شکاف های دیوار فروریخته به سرزمین آزاد هجوم می آوردند، علوی فکری به ذهنش آمد که بخشی از دیوار را حفظ کند.
به گزارش سی‌ان‌ان، آقای علوی سازمان دهنده «ایست ساید گلری» (گالری سمت شرقی) شد که اکنون یکی از طولانی‌ترین بخش باقیمانده از دیوار برلین است که با نقاشی پوشیده شده و هر سال جهانگردان زیادی را به خود جذب می کند. در حقیقت این گالری دیواری یکی از پر بیننده ترین جاذبه ها در پایتخت متحد شده آلمان است.
آقای علوی کمک کرده است تا دیواری که نماد پرده آهنین بود به یک بنای ماندگار از قدرت آزادی تبدیل شود.
آقای علوی در سال ۱۹۸۰ از حکومت ایران که آن را «دیکتاتوری غیر انسانی» می‌خواند، به آلمان فرار کرد و نزدیک به یک دهه بعد شاهد هزاران نفر در آلمان شرقی بود که می خواستند از دیکتاتوری فرار کنند. همین او را تشویق کرد که از طریق هنر داستان آن مردم را روایت کند.
روی این قطعه دیوار بتونی، ۱۱۸ هنرمند از ۲۱ کشور داستان های مختلفی را با نقاشی روایت کرده اند.
شاید یکی از مشهورترین نقاشی های روی این گالری دیواری، یک نقاشی از بوسه اریش هونکر، رهبر آلمان شرقی و لئونید برژنف، دبیرکل کمیته حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی در سال ۱۹۷۹ باشد. بالای نقاشی به زبان روسی نوشته شده است: «خدای من، کمک کن تا از این عشق مرگبار جان سالم بدر کنم.»
کانی علوی در مقابل نقاشی خود
اثر خود آقای علوی در گالری سمت شرق، از خاطرات او در ۹ نوامبر ۱۹۸۹ سرچشمه گرفته است، تصویری از انبوهی از صورت های مردمی که برای نفس کشیدن در آزادی از شکاف های حصار به غرب دیوار هجوم می آورند.