مری تراورس، خواننده مو طلایی و مسحورکننده گروه موسیقی فولکلوریک پیتر، پل و مری که همواره در مقابل میکروفن وسطی گروه می ایستاد و به همخوانی با اعضای دیگر گروه می پرداخت، در سن ۷۲ سالگی به علت ابتلا به مرض سرطان خون درگذشت.
مری تراورس، درسال ۱۹۳۶ به دنیا آمد و هنگامی که خانواده او از کنتاکی به گرینویچ ویلج در شهر نیویورک نقل مکان کردند او فقط دو سال داشت. مری هنگامی که به سن بلوغ رسید ناگهان خود را به صورت عضو جدایی ناپذیری از صحنه موسیقی فولکلوریک دهه ۱۹۵۰ ویلج یافت و هرچند هرگز خیال نداشت هنر خوانندگی را به طورحرفه ای دنبال کند و بیشتر به آن به صورت یک سرگرمی نگاه می کرد خود را در جمع موسیقی دان های برجسته فولکلور آمریکا در شهر نیویورک یافت.
این نگاه از بیرون به جمع موسیقی دان های آن دوره زیاد طول نکشید و مری تراورس درسال ۱۹۶۱ با آلبرت گروسمن، مدیر برنامه های باب دیلان آشنا شد. گروسمن در آن زمان تصمیم داشت تا یک گروه فولکلوریک تازه و پرقدرت را گردهم آورد تا بتوانند با گروه موفق و پرطرفدار «کینگستون تریو» رقابت کنند. به این صورت بود که گروسمن مری تراورس را به پیتر یارو و پل استوکی معرفی کرد.
این ماجرا باعث شد تا چندی پس از شکل گرفتن گروه، بسیاری از همکاران آنان در صحنه موسیقی فولکلوریک آمریکا، پیتر، پل و مری را گروهی «بازاری» و غیر موثق بخوانند اما مری تراورس همواره از نوع موسیقی و راهی که این گروه در پیش گرفته بود دفاع می کرد و اعتقاد داشت که گروه آنان توانسته است موسیقی فولکور را برای همه افراد قابل فهم و قابل دسترسی کند.
در این مسئله که گروه سه نفره پیتر، پل و مری توانست موسیقی فولکلوریک آمریکایی را محبوب خاص و عام کند شکی نیست. نخستین آلبوم این گروه به نام «پیتر، پل و مری» که در سال ۱۹۶۲ به بازار آمد، بلافاصله در صدر فهرست محبوب ترین و پرفروش ترین آلبوم های آن سال قرار گرفت و به مدت ۷ هفته در این جایگاه باقی ماند. دو آهنگ از این آلبوم به معروفیتی جهانی رسید. این دو آهنگ یکی «اگر من یک چکش داشتم» و دیگری «درخت لیمو» بود که حتی امروز نیز در رادیوهای غربی از ایستگاه هایی که آهنگ های قدیمی تر را پخش می کنند شنیده می شوند.
گرچن پیترز، آهنگساز و ترانه سرا می گوید: «همه عاشق پیتر، پل و مری بودند. نمی توانم دقیقا بگویم چرا؟ یعنی هیچکس نمی داند چرا آن ها تا این حد محبوب بودند ولی این گروه سه نفره واقعا کارکرد داشت و مردم از این هم آهنگی که آن ها در موسیقی خود داشتند لذت می بردند اما مهم تر از هرچیز دیگر صدای مری بود که واقعا یک صدای سحرآمیز و فوق العاده بود. یک صدای کلاسیک و زیبا.»
گرچن پیترز، در هفت سالگی به یادگیری نواختن گیتار پرداخت. اولین ترانه ای که او نواخت یکی از ترانه های فولکلوریک پیتر، پل و مری بود. اما این فقط صدای کم نظیر مری تراورس نبود که پیترز را به این نوع موسیقی جذب می کرد، بلکه همخوانی و هارمونی سه عضو گروه بود که کیفیتی خاص وکم نظیر به موسیقی آن ها می داد.
گرچن پیترز می گوید: «شنیدن این ترانه ها برای من بهترین کلاس درس بود. من به دقت به این ترانه ها گوش می دادم وسعی می کردم در خواندن هارمونیک گروه دنبال صداهای هریک از این سه نفر بگردم. بعضی وقت ها مری نت های خیلی پایین برخی اوقات حتی پایین تر از پل را می خواند و من هنگام شنیدن این آلبوم ها گوش هایم را تیز می کردم تا بتوانم صدای مری را که با ظرافت و زیبایی در لابلای تم هارمونیک ترانه بافته شده بود پیدا کنم. این هرچند آسان نبود اما بسیار لذت بخش بود.»
با این که موسیقی گروه پیتر، پل و مری از لحاظ تجاری بسیار موفق بود اما در رابطه با مسائل سیاسی این گروه هرگز راه محافظه کاری را در پیش نگرفت. مری تراورس هم چون پیتر یارو و پل استوکی، در مورد احقاق حقوق شهروندی سیاهان آمریکا و مخالفت با ادامه جنگ ویتنام نقش فعالی داشت و نظرات خود را بی محابا ابراز می کرد. گروه پیتر، پل و مری در تظاهرات عظیم ۱۹۶۳ درشهر واشنگتن به اجرای برنامه پرداخت و هم چنین اعضای گروه در راهپیمایی هایی که در سال ۱۹۶۵ برای احقاق حق رای سیاهان از شهر سلما تا مونتگمری به راه افتاده بود شرکت داشتند.
پس از از هم پاشیدن گروه پیتر، پل و مری در سال ۱۹۷۰، مری تراورس هم چنان به خوانندگی در گردهمایی های سیاسی به مناسبت های مختلف در سراسر دنیا ادامه داد. اعضای گروه پیتر، پل و مری یک بار دیگر در سال ۱۹۷۸ برای اجرای فقط یک برنامه به منظور نمایش مخالفت خود با ایجاد سلاح های اتمی گردهم آمدند اما این برنامه از چنان موفقیتی برخوردار شد که گروه تصمیم گرفت تا کار خود را ادامه دهد و این همکاری تا ماه مه سال گذشته که مری تصمیم گرفت بازنشسته شود ادامه داشت.
شاید گزافه گویی نباشد اگر بگوییم که گروه پیتر، پل و مری موسیقی فولکلوریک آمریکا را از قهوه خانه ها به جریان اصلی موسیقی جهانی کشاند. این گروه هم چنین توانست پیام صلح و هارمونی خود را به گوشه و کنار جهان گسترش دهد. آن ها نخستین گروه موسیقی فولکلوریک آمریکایی بودند که عملا نشان دادند که این موسیقی هم می تواند از یک موفقیت تجاری برخوردار باشد.
موسیقی گروه پیتر، پل و مری بیش از پنج جایزه Grammy برای آن ها به ارمغان آورد و بیش از۶ بار نیز ترانه های آن ها درصدر ۱۰ آهنگ برجسته سال قرار گرفت. این گروه برنده ۸ جایزه آلبوم طلایی و ۶ جایزه آلبوم پلاتین شد. ترانه معروف «برباد رفته» گروه نیز نه تنها با بازخوانی باب دیلان تبدیل به یکی از معروف ترین ترانه های این خواننده شد بلکه امروز به آن به چشم سرود ملی آزادی دهه ۱۹۶۰ آمریکا نگاه می شود.