گزارش: زولیما پالاسیو، خبرنگار صدای آمریکا
دره ۹ مایلی، نامی است که به بلند ترین و طولانی ترین گالری هنری دنیا داده شده است. این دره که در ایالت « یوتا» قرار دارد، پنج بار بیشتر از ۹ مایلی که به آن عنوان داده اند درازا دارد و دره ای است پر از تخته سنگ های بزرگ و کوچک در دو سوی آن. روی این تخته سنگ ها صدها نقش و سنگ نوشته از دوران کهن باقی مانده است که به هزاران سال پیش و به تمدن باستانی سرخپوستان آمریکایی بازمی گردد.برخی از زیباترین و چشمگیرترین مناظر طبیعی جهان در این دره و نواحی اطراف آن وجود دارد و این منطقه کویری را که جایگاه صخره ها و سنگ های عظیمی با نقش هایی روی آن هاست تبدیل به طولانی ترین و قدیمی ترین گالری نقاشی دنیا کرده است.
جیم لیندزی، مسئول هدایت جهانگردان در موزه طبیعی ایالت یوتا می گوید:« اغلب این تصاویر، عکس هایی از نوعی گوسفند با شاخ های بزرگ و دایره وار را نشان می دهند که واقعا معنی بخصوصی را القا نمی کنند. به گمان من این به نوعی وسیله ای برای نمایش و سنجش زمان بوده است که به عنوان تقویم سایه شناخته می شود. در تقویل سایه از این خطوط مورب برای نشان دادن زمان مخصوصی در عرض سال استفاده می شده است. » تمدن های باستانی، نقش ها و خط نوشته هایی از خود بجای گذاشته اند که اغلب آن ها در مناطق دوراز دسترس در سراسر دنیا یافت می شود اما تا کنون در هیچ منطقه دیگر جهان، چنین آثاری به مقدار کنونی و در محلی به وسعت « دره ۹مایلی» یوتا دیده نشده است.جیم لیندزی و گروه جهانگرادان همراه او، همانند باستان شناسانی هستند که با تماشای بقایای هنری یک تمدن ناشناخته سرخپوستی دچار حیرت و شگفتی شده اند و در عین حال بسیار کنجکاوند تا در مورد آن اطلاعات بیشتری به دست آوردند.
یکی از این جهانگردان، چریکه لاوین است که از شهر پاریس به ایالات متحده سفر کرده است تا بنا بر گفته خود او« یکی از جالب ترین آثار باستانی از سنگ نوشته های سرخپوستان این منطقه را از نزدیک تماشا کند.» دره 9 مایلی به طول 60 کیلومتر در شرق ایالت یوتا واقع شده است. در سال های ۱۰۰۰ تا ۱۲۰۰ پس از میلاد مسیح، این منطقه محل زندگی سرخپوستانی موسوم به « فریمانت» بوده است. شواهد نشان می دهد که این بومیان به کار شکار و زراعت اشتغال داشته اند اما بعدها به طور اسرار آمیزی ناپدید شده اند. پم میلر، رییس پروژه حفاظت از دره ۹ مایلی می گوید: « نظریه پردازی های گوناگونی در رابطه با مسئله ناپدید شدن فریمانت ها وجود دارد. اما مسئله اسرارآمیزاین است که ما نمی دانیم در طول سال های بین ۱۲۵۰ تا ۱۲۸۰ میلادی چه اتفاقی برای آن ها افتاده است. باستان شناسان تا کنون هیچ نشانه ای از فریمانت ها در این دوران سی ساله است نیافته اند. » میلر در ادامه این سخنان می گوید: « تا این تاریخ باستان شناسان به فقط ۱۰۰۰ صخره با نقش ها و سنگ نوشته های روی آن سندیت داده اند اما بیش از ۱۰ هزار سنگ دیگر در این دره وجود دارد که هنوز به ثبت نرسیده اند.» بسیاری از نقش ها و سنگ نوشته ها، از جمله « پرده شکار» نمایشگر حیوانات و وقایعی در رابطه با آن ها هستند. برخی دیگر حیواناتی شبیه به گوسفندهای شاخ دار و بوفالوهای وحشی را به نمایش گذاشته اند که دیگر در این منطقه خشک و صحرائی وجود ندارند. برخی دیگر از نقش ها، خدایان مختلف و ارواح پلید اهریمنی را نشان می دهند و پیام هایی نیز در اطراف آن ها با خطوطی نا آشنا نوشته شده است. میلر درمورد این پیام ها می گوید:« ما هیچ راهی برای خواندن این خط ها نداریم. تمام نسل های پیشین متعلق به فریمانت ها از بین رفته اند و دیگر کسی قادر نیست این خطوط را خوانده و آن ها را ترجمه کند و یا معانی واقعی این اشکال را برای ما تعبیر و تفسیر کند.» با این حال بنا برگفته میلر، بسیاری از گروه ها مذهبی در ایالت یوتا از جمله مورمن ها و قوم های « یوته » و « هاپی » خود را منصوب به این تمدن باستانی می دانند. بعضی از دیدارکنندگان از این منطقه، نقش های و نوشته های روی این سنگ ها را شبیه به تصاویری از موجوداتی از کرات دیگر که آنتن هایی بر روی سرشان نصب شده است می پندارند. این شباهت به ویژه در « پرده خانواده» به خوبی مشهود است.دانکن متکالف، کیوریتور بخش باستان شناسی موزه طبیعی ایالت یوتا می گوید:
« بزرگترین مشکل نقش ها و سنگ نوشته ها این است که اگر ۱۰ نفر به آن ها نگاه کنند هریک تفسیر و تعبیر خاص خود را از آن خواهند داشت. »در سال ۲۰۰۴ سازمان حفاظت از پارک ها و اماکن تاریخی ایالات متحده اعلام کرد که دره ۹ مایلی یکی از اماکنی است که از لحاظ نگهداری از آثار موجود در آن در معرض خطر قرار دارد. چرا که این منطقه مورد استفاده و عبور ومرور عمومی است. بعضی از افراد خرابکار از این آثار باستانی به عنوان هدف تیراندازی استفاده می کنند.
علاوه بر نوشتن اعلامیه مالکیت بر روی بعضی از این سنگ ها توسط مالکین اراضی ناحیه، به علت پیدا شدن منابع گاز زیرزمینی در این نواحی، عبور و مرور از این منطقه چند برابر شده است و فشارهای ناشی از توسعه صنعتی بر آن سنگینی می کند.
جیم لیندزی می گوید آثار باستانی و سنگ نوشته های فریمانت ها در خطر نابودی قرار دارند: «ما ممکن است به مدت ۱۵ یا ۲۰ سال دیگر بتوانیم از این آثار حفاظت کنیم. بحث و بررسی های عمومی در رابطه با حفظ این آثار باستانی یا بهره برداری از منابع گاز طبیعی می تواند سال ها بدون نتیجه به طول انجامد.»