بازيگران: توشيرو ميفونه، تاکاشی شيمورا
ژاپن، ۱۹۵۴، سياه و سفيد، ۲۰۰ دقيقه
به احتمال زياد اين يکی از محبوب ترين فيلم های کوروساواست. خلاقيت هنری و بخصوص تکنيک های جديد سينمايی که در اين فيلم بکار رفته به اندازه ای مورد توجه قرار گرفت که با وجود شباهت های داستانی زيادی که با فيلم دليجان Stagecoach اثر جان فورد (۱۹۳۹) داشت، منتقدين سينما به اتفاق آن را اصيل دانستند و در غرب با استقبال خوبی روبرو شد.
کوروساوا در ساختن اين فيلم از تعداد دوربين های بسياری برای پرداختن صحنه های جنگی استفاده کرد. همچنين برای نزديک کردن تماشاچی با صحنه های خونين زدوخورد از عدسی های دوربين (تله فوتو) بهره برد. و با برش بين شات های نزديک (برای نشان دادن نيروی عظيم جنگندگان) و شات های دور (برای نشان دادن صحنه آرايی ها و ابعاد نظامی صحنه جنگ) به توازن بسيار عالی در انعکاس واقعيت جنگ دست يافت.
اين شيوه بعدها توسط کارگردانان هاليوود اقتباس شد و بخصوص کارگردانانی نظير سام پکينپا (اين گروه خشن، ۱۹۶۹) و آرتور پن (بزرگ مرد کوچک، ۱۹۷۰؛ بانی و کلايد، ۱۹۶۷) از نامدارترين بکاربرندگان اين تکنيک ها بشمار می روند.