مصاحبه اختصاصی با شیلا جکسون لی عضو مجلس نمایندگان آمریکا

متن مصاحبه:

صدای آمریکا: به عقیده برخی، در مورد ایران شما متضاد عمل کرده اید. از یک طرف به تحریمهای فراگیر و تحریم صنعت انرژی ایران رأی داده اید، در عین حال بطور مکرر در جلسات ترتیب داده شده توسط سازمان مجاهدین خلق سخنرانی کرده اید، و از طرف دیگر یکی از افرادی هستید که نامتان پای لایحه ایست که رئیس جمهوری آمریکا را ملزم می کند که در صورت تصمیم به اقدام نظامی علیه ایران، از کنگره باید مجوز بگیرد. در موضعتان نسبت به روابط ایران و آمریکا شما از کبوتران هستید یا بازها؟

خانم جکسون لی: من طرفدار صلح هستم. به این معنا که همه فرصتها و احتمالات برای تعامل در راستای صلح را در نظر می گیرم. همانطور که می دانیم، سازمان مجاهدین خلق دیگر یک سازمان تروریستی نیست... این مسئله را چند سال پیش اعلام کردند. و حتی زمانیکه در فهرست تروریستها بود بسیاری از ما معتقد بودیم که آنها گروه مقاومت هستند و در اوائل کارشان ما دخیل نبودیم. و با طی دوران بلوغ آنها خواهان صلح در ایران شدند... این خیلی مهم است. امری دیگری که مهم است جدی بودن در مورد تحریمهاست. من در اینمورد جدی بودم. بنظر من اعضای کنگره باید با دید باز به تحریمها نگاه کنند اگر فرصتی دست بدهد که با استفاده از آن، شرایط در منطقه را بهبود بخشیم . اما ما دولت نیستیم. دولت معیار خود را دارد، اهداف خود را تعیین می کند. من معتقدم رئیس جمهوری ما صلح می خواهد. به این دلیل خیلی مؤثر و کارآمد برای مذاکرات عمل کرده و خیلی روشن گفته است که تا ایران کاهش کاربری منابع اتمی خود را نپذیرد، ما حرکتی در مذاکره نخواهیم کرد. باید همه گزینه ها را در چنین منطقه ای مشکل زا به کار گرفت.

صدای آمریکا: حل این پرونده چه برای این دولت چه هر دولت دیگر آینده آمریکا آسان نخواهد بود. زیرا دیدگاه کشورهای متحد ایالات متحده نیز در این بین هست که با واشنگتن متفاوت است. برخی خیلی خوش بین نیستند و اصولاً شاید مایل نباشند اختلافها میان آمریکا و ایران حل شوند؟

خانم جکسون لی: کاملاً درست است که هر وقت سر میز مذاکره می نشینید هستند کسانی سر میز که دیدگاه یا منافع متفاوتی دارند. خصوصاً هستند از متحدین ما که نیازهای منحصر بفرد خود در زمینه منابع انرژی دارند. و به این خاطر به ایران وابستگی دارند. اما همه می دانند که سلاح اتمی در دست ایران نه تنها برای مذاکره کنندگان مخرب است، بلکه برای جهان نیز هست. می دانند که سلاح اتمی کشنده است. این تمایل به بقاء است که ما را به هم نزدیک می کند. اگر ایران هر سیاست خارجی دیگری داشت می توانست ما را از هم جدا کند. اما ندارد. بنابراین منافع ما هر قدر هم متفاوت، در مورد خطر سلاح اتمی در دست ایران متحد هستیم.

صدای آمریکا: اما آنها نگرانند آشتی میان آمریکا و ایران، آنها را به حاشیه براند!

خانم جکسون لی: یکی از خصوصیات منحصر بفرد آمریکا اینست که ما قصد تسخیر نداریم. تلاش ما در همکاریست. و حرف من به این کشورها اینست که عدم تعامل آمریکا با ایران به نفع هیچ کس نیست. آمریکا نمیخواهد درب را بر روی دیگری ببندد. ما سعی داریم اطمینان حاصل کنیم که منطقه ای که تا این حد در تلاطم است، با ایرانی اتمی بدتر نشود. و اینکه جهان هم خطرناکتر نشود. این هدف صلح آمیز آمریکاست. من در میان همقطاران خود در کنگره ندیده ام که کسی بخواهد گفتگو با دیگر کشورها را قطع کند.

صدای آمریکا: با بالا گرفتن خشونت در عراق، آمریکا بنوعی دست بسوی ایران دراز کرده خصوصاً آقای کری که امروز گفت آمریکا آماده تبادل اطلاعات در مورد داعش با ایران است. آیا شما موافقید در اینمورد با ایران همکاری شود؟

خانم جکسون لی: بگذار خیلی روشن بگویم که داعش یک گروه تروریستی است و باید جلوی آن گرفته شود. آنها شیعه و سنی را در این خونریزی می کشند. علاوه براین، در جستجوی صلح باید به دنبال گزینه ها مختلف بود. نگرانی من اینست که تعامل با ایران این ذهنیت را بوجود آورد که ما طرف خاصی را گرفته ایم. اما من خیلی با رهبری پرزیدنت اوباما و هر کاری که وزارت امور خارجه برای توقف این خشونت بتواند بکند، موافقم... متوقف کردن داعش در جای خود، حفاظت از مردمان بی گناه، احترام به شیعیان، اهل سنت و کردها، و به آتش بس منجر شود تا بتوانند به گفتگو در راستای یک دولت ائتلافی بپردازند. من فکر میکنم نباید اجازه داد هیچ کشوری بر عراق سلطه یابد...از جمله ایران. زیرا در تضاد با منافع عراق خواهد بود.

صدای آمریکا: شما از کسانی بودید که میخواستید آمریکا کل نیروهای نظامی خود را از عراق خارج کند. آیا امروز فکر می کنید این دیدگاه درستی بود که آمریکا خارج شود زیرا دولت عراق توافق امنیت نیروها را نپذیرفت؟

خانم جکسون لی: ما همه میخواستیم عراق آنرا امضا کند. پرزیدنت اوباما میخواست ۱۰ هزار نیرو در عراق بمانند. به احترام نیروهای ما که جان خود را دادند، ۴۵۰۰ ثروت انسانی ما که در عراق کشته شدند تا مردم عراق بتوانند آزادی داشته باشند، و برای حفظ این کرامت که سربازهای ما در زمان انجام وظیفه از پیگرد قانونی مصونیت داشته باشند، من گمان نمی کنم که رئیس جمهوری ما می توانست چنین امتیازی به مالکی بده و نیروهای را بدون آن توافق در عراق باقی بگذاره. خصوصاً پس از آنکه نیروهای ما آنهائی را که می خواستند زیر پای دولت مالکی را خالی کنند شکست دادند و ما وضعیت آرامی به دولت عراق تحویل دادیم. من ناراحتم که دولت ائتلافی در آن زمان تشکیل نشد تا افراد گوناگونی بتوانند در دولت عراق جهت کشوری سعادتمند و آینده نگر کار کنند. چنین اتفاقی نیافتاد. نه. من آمریکا را مقصر نمی دانم. جنگ میباید تمام میشد. جنگی بود که از ابتدا مایه نگرانی آمریکائیان بود. بعنوان نماینده مردم آمریکا، ما از سربازان خود تشکر کردیم، به آنها احترام گذاشتیم، و میدانیم که فداکاری بزرگی کردند. پرزیدنت اوباما کار درستی کرد که جنگی طولانی را به پایان برد و کشور را تحویل مالکی داد تا رهبری کند. حال امروز در این وضعیت هستیم. امیدوارم که در صورت امکان او از فرصت دیگر استفاده کند. اما بنظر من ما باید به عراق کمک کنیم و با کشورهای همسایه عراق هم در راستای منطقه ای باثبات، کار کنیم.