با وجوديکه رهبران کشورهای عرب خاورميانه و شمال آفريقا با ايجاد محدوديت بر رسانه ها تلاش می کنند از پخش گزارشهای مربوط به اعتراضات ضددولتی اجتناب کنند، موج جديدی از روزنامه نگاران برخاسته از دل مردم دست به کار شده و خود اين رسالت را بر عهده گرفته اند.
بخش زيادی از فيلمها و تصاويری را که جهان در ارتباط با قيامهای بهار عرب به مشاهده نشسته، در واقع به همت خود مردم تهيه شده است.
ناديا عبدالله، اهل يمن و ساکن صنعا، از پنجره کوچک اتاق خود تمامی دگرگونيهای بزرگ ميدان صنعا را از ابتدا تا انتها، ديده است.
اين شهروند يمن می گويد: پدرم يک دوربين به من داد و گفت اين برای هنگامی است که اگر احياناً به مردم حمله کردند، فيلم آنها را بتوانيم به دست رسانه ها برسانيم.
ناديا می افزايد: اين کار برای شخصيت محافظه کاری چون پدر او قدم بسيار شجاعانه و مهم تلقی می شد.
ناديا عبدالله در ادامه می گويد: اصلاً تصور نمی کردم که پدرم، برادرم يا خانواده ام بگذارند پايم را، آنهم با دوربين، از در خانه بيرون بگذارم و با مردم مصاحبه کنم. چنين چيزی به هيچوجه با هنجارها و سنتهای جامعه ما جور در نمی آيد. سنتهای ما بسيار بسته و محافظه کارانه است. يک زن اصلاً درست نيست به تنهايی در محافل عمومی، ظاهر بشود.
اما صدای انقلاب در زير پنجره خانه، ناديا را به خود فراخواند. ناديا می گويد، انقلاب همه چيز و همه کس، حتی پدر او را دگرگون کرد، چون پدر، خود دخترش را تشويق کرد برای پيوستن به انقلاب به خيابان برود.
ناديا می گويد: من شروع کردم اخبار را دنبال کنم و از همه کنفرانسها، برنامه ها و اعتراضات داخل و خارج ميدان صنعا، فيلمبرداری می کردم.
ناديا عبدالله موفق شد از همه صحنه های نفس گير سرکوبهای مردم به دست سربازان دولت، هم عکس بگيرد و هم فيلمبرداری کند. او عکسی نشان داده و می گويد: اين عکس را در روز ۲۷ ماه رمضان گرفتم.
ناديا می گويد که تصميم گرفته بود تصاوير و صحنه های واقعی تظاهرات و اوباشان دولت را نشان دهد.
سرانجام معترضان و خبرنگاران برخاسته از دل مردم چون ناديا با رساندن صدای خود به گوش مردم جهان، حکومتهای چندين و چندساله خود را سرنگون کردند. ناديا و بسياری ديگر از زنان يمنی، اکنون به يُمن رهآوردهای انقلاب می توانند به روزنامه نگاری به صورت يک حرفه، ادامه دهند.