کميته قضايی مجلس سنای آمريکا به منظور بررسی مسئله لزوم تأييد يا عدم تأييد کنوانسيون محو قوانين تبعيض آميز عليه زنان در سازمان ملل متحد روز دوشنبه ۲۲ نوامبر تشکيل جلسه داد. در اين جلسه، گروهی از زنان و مردان با طرح نظرات موافق و مخالف خود، اين مسئله را مورد بررسی قرار دادند.
ايالات متحده آمريکا يکی از هفت کشور عضو سازمان ملل متحد است که تا کنون پس از سالها حاضر به امضاء پيمان کنوانسيون محو قوانين تبعيض آميز عليه زنان نشده است. ايران، سومالی و سودان از جمله کشورهای ديگری هستند که اين کنوانسيون را قبول ندارند.
کميته قضايی سنای آمريکا با تشکيل جلسه ای به گفتگو با زنان و مردانی نشست که معتقدند وقت آن رسيده تا ايالات متحده نيز به اين کنوانسيون قديمی بپيوندد. «ملنی وروير»، نماينده آمريکا در امور زنان، و از شخصتيهای مطرح و فعال دفاع از حقوق زنان، و «جينا ويويس» هنرپيشه آمريکايی نيز در ميان اين عده بودند.
البته پر واضح است که اين مسئله نيز مانند همه گامهای ديگر صداهای مخالف خود را هم دارد، برای نمونه، «استيون گروز» از بنياد هريتيج، از انديشه کده های مطرح آمريکا با امضای اين کنوانسيون مخالف است.
آقای گروز می گويد: من به اين دليل با امضای اين کنوانسيون مخالفم، چون معتقدم اين کنوانسيون عملاً هيچگونه تغييری در جهت پيشبرد منافع ملی آمريکا، چه در داخل و چه خارج بوجود نخواهد آورد. در داخل کشور ما، هم اکنون هم از مزايای طيف گسترده ای از قوانين ايالتی و فدرال برخورداريم که نه تنها از حقوق زنان حمايت می کنند، بلکه بر ضد اِعمال تبعيضات جنسيتی عليه زنان می جنگند. بنابر اين فکر می کنم اصولاً دليلی برای امضای اين کنوانسيون وجود داشته باشد.
جون زيتلين، که مسئوليت يک ائتلاف متشکل از ۱۶۰ سازمان و مؤسسه را در جهت حمايت از امضای کنوانسيون محو قوانين تبعيض آميز عليه زنان بر عهده دارد معتقد است، اقداماتی که در جهت حمايت از اين کنوانسيون صورت می گيرد، به اندازه کافی کارآ و قوی نيست.
جون زيتلين می گويد:« ما معتقديم تلاشهای زيادی در اين زمينه صورت می گيرد ، اما هيچيک از آنها آنچنان قدرت ندارند که بتوانند مؤثر واقع شوند. فکر می کنم واقعاً وقت آن رسيده تا سنا اين کنوانسيون را به رسميت بشناسد.»
برای دولت اوباما امضای اين کنوانسيون ، جزو الويتهای عمده قرار دارد؛ زیرا ايالات متحده تا کنون به خاطر عدم تأييد اين کنوانسيون بارها و بارها مورد انتقاد قرار گرفته است. از آمريکا انتقاد می شود که اگر به حقوق زنان به عنوان بخشی لاينفک از حقوق بشر می نگرد، پس چرا تا کنون در سازمان ملل متحد حاضر به امضای کنوانسيون محو قوانين تبعيض آميز عليه زنان نشده است؟ اما همواره در پاسخ گفته شده است: امضای معاهدات بين المللی کار ساده ای نيست. موانع و مشکلات زيادی در اين کار وجود دارد، گرفتن تأييد از سنا خود، يکی از نفس گيرترين کارها است.
واژما فروغ، زن افغان برنده جايزه بين المللی زنان شجاع می گويد: اهميت مسئله تأييد اين کنوانسيون در خارج از کنگره آمريکا به خوبی تفهيم نيست. خارج از آمريکا اين مسئله به اين صورت تلقی می شود که آمريکا اصولاً تمايلی به امضای کنوانسيون محو قوانين تبعيض آميز عليه زنان ندارد. برای جهان مهم است مشخص شود که مسئله عدم امضای اين کنوانسيون به خاطر اين نيست که آمريکا خود را نسبت به حقوق زنان متعهد نمی داند. مسئله در واقع پروسه دشواری است که برای امضای اين کنوانسيون بايد طی شود. ولی چون علت اين امر برای مردم در خارج از آمريکا مشخص نيست، مواضع آمريکا را نسبت به حقوق زنان به زير سئوال می برند. »
اما بسياری از مردان و زنان حاضر در نشست سنای آمریکا اميدوارند سرانجام بعد از ۳۰ سال انتظار روزی بتوانند بگويند که "کار هر قدر هم دير انجام شود بهتر از اين است که هرگز انجام نگيرد."