این روزها وقتی فیلمی را تماشا می کنيد، مشکل بتوانيد صحنه های واقعی را از صحنه های دستکاری شده توسط کامپيوتر تميز دهيد. در آینده، تمهيدات بصری (جلوه های ويژه) حتی می تواند شیوه ساختن فیلم را نيز بکلی دگرگون سازد.
تقریبا هر چیزی که به ذهن يک فيلم ساز يا فيلمنامه نويس يا کارگردان برسد را امروز در دنيای فيلم می توان به واقعیت تبدیل کرد.
ديويد اسميت، از شرکت سونی پيکچرز ايمج وُرکس (Sony Pictures Imageworks)، می گويد، «ما برای ساختن هر چه دلمان بخواهد، تقريبا با هيچگونه محدوديت فناوری روبرو نيستيم.» وی در ادامه می گويد با قدرت پردازش و سرعت کامپیوترهای امروز، دنیای دیجیتال از همیشه واقع گرایانه تر شده است.
تیم همکار ديويد اسمیت برای فيلم «مرد عنکبوتی شگفت انگیز- ۲»، میدان تایمز نيويورک را خلق کرد، طوری که تشخیص آن از ميدان واقعی تایمز امکان پذیر نبود.
اسميت گفت، «حتی چراغ های داخل مغازه ها را هم گذاشتيم. کپی تمام چراغ های خیابانی در کوچه و خیابان ها را به دنیای کامپیوتری طوری وارد کرديم که دقیقا شبیه دنیای واقعی باشد.»
پل دِبِوِک، از انستيتوی فن آوری های خلاقه، وابسته به دانشگاه کاليفرنيای جنوبی، می گويد، اما هنوز يک چالش برای هنرمند تمهيدات بصری وجود دارد.
او گفت، «ما هنوز در تلاش برای کشف اين هستيم که چگونه صورت انسان را در فیلم بطور کامل خلق کنيم.»
دِبِوِک گفت فيلم «مورد عجيب بنجامين باتونز»، که در سال 2008 ساخته شد، هنوز بهترين نمونه چهره کامپيوتر ساخته است. در اين فيلم چهره بازيگر برد پيت در ابتدا بسيار چروکيده و سالخورده است و با مرور زمان جوان تر می شود تا روزی که به صورت يک کودک در می آيد.»
دِبِوِک می گوید علاوه بر ايجاد تغيير در صورت يک بازيگر، استفاده ديگری هم در دنيای سينما می توان از چهره های ديجيتال کرد.
«علاقه بسياری هم به بازگرداندن بازیگرانی که درگذشته اند و دیگر با ما نيستند وجود دارد. این امر اکنون خيلی طرفدار دارد.»
سال گذشته، هنرمندان جلوه های ويژه نسخه ای ديجيتالی از ترسا تنگ، خوانندۀ پاپ آسيايی را، که از دنیا رفته است، در کنسرتی دیگر به همراه ستاره پاپ چینی "جی چو" خلق کردند.
طرفداران اين ترانه خوان هنوز می توانند این کنسرت را در یوتیوب ببینند.
دِبِوِک گفت «با انبوه داده های کامپيوتری ما و تلاش فراوان هنری و فنی، متخصصان جلوه های ويژه توانستند چهره ترسا تنگ را خلق کنند، و او نه تنها يکی از ترانه های اصيلش را اجرا کرد بلکه دو ترانه ديگر را هم، که در زمان زنده بودنش هنوز سروده نشده بود، به همراه جی چو اجرا کرد.»
دِبِوِک انتظار دارد کارگردانان شروع به استفاده بيشتری از تکنيک های توليد مجازی بکنند، نظير آنچه در فيلم آواتار ديديم.
او گفت، «اگر چه به نظر می رسد که اين يک تکنولوژی پرهزينه است، ولی درنهایت فيلم سازی از اين طريق بسیار آسان تر خواهد بود.»
دِبِوِک اعتقاد دارد با توليد مجازی، ديگر نيازی نخواهد بود که در پس زمينه صحنه، يعنی پشت سر بازيگر، آدم های زيادی داشته باشيم. دیوید اسمیت می گويد مکان های تولید شده توسط کامپیوتر نیز در نظر بازیگران می تواند واقعی تر باشد.
اسميت گفت، «در آينده، اگر بتوانيم جهانی خلق کنيم و آن را به صحنه بياوريم، بطوری که بازيگر مجبور نباشد جلوی يک پرده سبز بازی کند تا بعد بازی اش مونتاژ شود، يعنی بتوانيم جهان داستان را در کامپيوتر درست کنيم و آن را جلوی بازيگر قرار دهيم، آنگاه او خود را بهتر در آن دنيا تصور خواهد کرد و يک چيزی خواهد داشت تا به آن متوسل شود.
اما هنرمندان تمهيدات سينمايی در اين موضوع متفقند که حتی با فن آوری های پيشرفته و دارا بودن توانايی برای ایجاد هر چیزی در جهان مجازی، هیچ جایگزینی برای یک بازیگر واقعی نيستکه شخصیتی را در فیلم بوجود می آورد.
تقریبا هر چیزی که به ذهن يک فيلم ساز يا فيلمنامه نويس يا کارگردان برسد را امروز در دنيای فيلم می توان به واقعیت تبدیل کرد.
ديويد اسميت، از شرکت سونی پيکچرز ايمج وُرکس (Sony Pictures Imageworks)، می گويد، «ما برای ساختن هر چه دلمان بخواهد، تقريبا با هيچگونه محدوديت فناوری روبرو نيستيم.» وی در ادامه می گويد با قدرت پردازش و سرعت کامپیوترهای امروز، دنیای دیجیتال از همیشه واقع گرایانه تر شده است.
تیم همکار ديويد اسمیت برای فيلم «مرد عنکبوتی شگفت انگیز- ۲»، میدان تایمز نيويورک را خلق کرد، طوری که تشخیص آن از ميدان واقعی تایمز امکان پذیر نبود.
اسميت گفت، «حتی چراغ های داخل مغازه ها را هم گذاشتيم. کپی تمام چراغ های خیابانی در کوچه و خیابان ها را به دنیای کامپیوتری طوری وارد کرديم که دقیقا شبیه دنیای واقعی باشد.»
پل دِبِوِک، از انستيتوی فن آوری های خلاقه، وابسته به دانشگاه کاليفرنيای جنوبی، می گويد، اما هنوز يک چالش برای هنرمند تمهيدات بصری وجود دارد.
او گفت، «ما هنوز در تلاش برای کشف اين هستيم که چگونه صورت انسان را در فیلم بطور کامل خلق کنيم.»
دِبِوِک گفت فيلم «مورد عجيب بنجامين باتونز»، که در سال 2008 ساخته شد، هنوز بهترين نمونه چهره کامپيوتر ساخته است. در اين فيلم چهره بازيگر برد پيت در ابتدا بسيار چروکيده و سالخورده است و با مرور زمان جوان تر می شود تا روزی که به صورت يک کودک در می آيد.»
دِبِوِک می گوید علاوه بر ايجاد تغيير در صورت يک بازيگر، استفاده ديگری هم در دنيای سينما می توان از چهره های ديجيتال کرد.
«علاقه بسياری هم به بازگرداندن بازیگرانی که درگذشته اند و دیگر با ما نيستند وجود دارد. این امر اکنون خيلی طرفدار دارد.»
سال گذشته، هنرمندان جلوه های ويژه نسخه ای ديجيتالی از ترسا تنگ، خوانندۀ پاپ آسيايی را، که از دنیا رفته است، در کنسرتی دیگر به همراه ستاره پاپ چینی "جی چو" خلق کردند.
طرفداران اين ترانه خوان هنوز می توانند این کنسرت را در یوتیوب ببینند.
دِبِوِک گفت «با انبوه داده های کامپيوتری ما و تلاش فراوان هنری و فنی، متخصصان جلوه های ويژه توانستند چهره ترسا تنگ را خلق کنند، و او نه تنها يکی از ترانه های اصيلش را اجرا کرد بلکه دو ترانه ديگر را هم، که در زمان زنده بودنش هنوز سروده نشده بود، به همراه جی چو اجرا کرد.»
دِبِوِک انتظار دارد کارگردانان شروع به استفاده بيشتری از تکنيک های توليد مجازی بکنند، نظير آنچه در فيلم آواتار ديديم.
او گفت، «اگر چه به نظر می رسد که اين يک تکنولوژی پرهزينه است، ولی درنهایت فيلم سازی از اين طريق بسیار آسان تر خواهد بود.»
دِبِوِک اعتقاد دارد با توليد مجازی، ديگر نيازی نخواهد بود که در پس زمينه صحنه، يعنی پشت سر بازيگر، آدم های زيادی داشته باشيم. دیوید اسمیت می گويد مکان های تولید شده توسط کامپیوتر نیز در نظر بازیگران می تواند واقعی تر باشد.
اسميت گفت، «در آينده، اگر بتوانيم جهانی خلق کنيم و آن را به صحنه بياوريم، بطوری که بازيگر مجبور نباشد جلوی يک پرده سبز بازی کند تا بعد بازی اش مونتاژ شود، يعنی بتوانيم جهان داستان را در کامپيوتر درست کنيم و آن را جلوی بازيگر قرار دهيم، آنگاه او خود را بهتر در آن دنيا تصور خواهد کرد و يک چيزی خواهد داشت تا به آن متوسل شود.
اما هنرمندان تمهيدات سينمايی در اين موضوع متفقند که حتی با فن آوری های پيشرفته و دارا بودن توانايی برای ایجاد هر چیزی در جهان مجازی، هیچ جایگزینی برای یک بازیگر واقعی نيستکه شخصیتی را در فیلم بوجود می آورد.