دکتر جلال پارسایان، تحلیلگر امور بین المللی
احمدی نژاد در سفر رسمی به ونزوئلا به رهبر ضد آمریکایی آن وعده داده بود که ایران یک میلیارد دلار در آن کشور سرمایه گذاری و کمک مالی خواهد کرد تا ونزوئلا را از بحران اقتصادی نجات دهد. این هدف تامین نشد و جانشینان «هوگو چاوز» پوپولیست نیز نه تنها اوضاع کشور را بهبود نبخشیدند، بلکه بر وخامت آن افزودند – و امروز دولت سوسیالیستی نیکولاس مادورو در آستانه فروپاشی قرار گرفته و خشم مردم بالا می گیرد.
«مادورو» همانندایران در صدد همیشگی ساختن دولت خویش از طریق بازنویسی قانون اساسی آن کشور است. کسی که مانند فرمانروایان پیشین ناتوانی خود را در حل مشکلات اساسی کشورش کاملا نشان داده، اکنون در تلاش برقراری یک حکومت «مطلقه» است تا بدون آن که به مردم حساب پس بدهد، بتواند مدتی بسیار طولانی در قدرت باقى بماند.
پرزیدنت ترامپ با فرستادن هشداری برای مادورو به او اخطار کرد که اگر به تلاش برای تغییر قانون اساسی ادامه دهد، مورد تحریم های گسترده ایالات متحده قرار خواهد گرفت.
مادورو ظاهرا در واکنش گفت که آمریکا حق ندارد در امورد داخلی ونزوئلا دخالت کرده و برای دولت آن کشور تعیین تکلیف کند. وزیر خارجه ونزوئلا نیز گفت که آن کشور اقدامات متقابلی را مورد بررسی قرار داده است.
ولی سران کاراکاس خود به خوبی می دانند که تا چه حد اقتصاد کشورشان، همانند اقتصاد ایران به صادرات نفت وابسته است و نیمی از ۱.۴ میلیون بشکه نفت صادراتی روزانه ونزوئلا به آمریکا فروخته می شود. تحریم های آمریکایی ممکن است برای دولت کنونی کاراکاس فلج کننده باشد.
اپوزیسیون ونزوئلا به شیوه های مبارزاتی جالبی دست زد که می تواند آموزنده باشد:
کمتر از دو هفته دیگر قرار است مجلس موسسان برگزیده از جانب حکومت، به بازنویسی قانون اساسی رای موافق بدهد هدف از این کار، انتقال اکثر اختیارات مهم و سرنوشت ساز به دست دولت است، بی آن که ناچار باشد به مردم حساب پس بدهد.
در علوم سیاسی آمده است که گاهی دولت ها هر اندازه بی لیاقت تر هستند، به منظور ادامه ماندن در قدرت به تلاش بیشتری دست می زنند و برای مردم یک دشمن خارجی می تراشند تا سرکوب همگان را توجیه نمایند.
اوپوزیسیون ونزوئلا به شیوه های مبارزاتی جالبی دست زده است. آن ها خود انتخابات موازی را به صورت همه پرسی در سراسر کشور ترتیب دادند و می گویند که ۷.۵ میلیون نفر در آن علیه دولت رای داده اند. اگر این رقم درست باشد، نشان قدرت اپوزیسیون و مخالفت گسترده مردم با دولت کنونی است.
اپوزیسیون هنوز به مردم دستور نداده که دوباره به خیابان ها بیایند و به راه پیمایی بپردازند و رفت و آمد را فلج کنند.
در سه ماهی که تظاهرات خیابانی ادامه داشت، ۹۳ نفر کشته و بیش از ۱۵۰۰ نفر زخمی شدند و حدود پانصد نفر از فعالان سیاسی نیز به زندان افتادند.
این اعتراض های مردمی، دوران تظاهرات خیابانی ایران در تابستان ۸۸ و پیامدهای آن را به یاد می آورد.
اکنون، اپوزیسیون به جای از سرگیری راه پیمایی های خونین دستور داده که روز پنجشنبه یک اعتصاب سراسری برقرار شود. هدف آن است که کارهای دولتی کاملا فلج شود.
اپوزیسیون همچنین از چهارشنبه به تعیین یک دولت جایگزین پرداخته و قصد دارد روز جمعه اسامی سیزده حقوقدان را به عنوان قضات دیوان عالی کشور به صورت نمادین اعلام کند. این اقدام در واکنش به دولت سرکوب‌گر کنونی ونزوئلاست که دو سال پیش عوامل خود را به دیوان عالی منصوب کرد تا قوه قضائیه کشور را به طور کامل در تسلط داشته باشد.
در ونزوئلا همانند ایران از درآمد نفت منبع اصلی ارتزاق دولت است و همانند ایران با سوءمدیریت و مردم فریبی رهبران و سوء استفاده های کلان مالی همراه می باشد.
از هنگامی که هوگو چاوز «دوست نزدیک» احمدی نژاد قدرت را به دست داشت، تا به امروز که مادورو به حکومت خودکامه ادامه می دهد، نه تنها وضع اقتصادی ونزوئلا بهبود نیافته، بلکه بدتر از بد شده است. گرانی مایحتاج عمومی، کمبود کالای مورد نیاز مردم، بیکاری و فقر همچنان دامنگیر آن کشور آمریکای جنوبی می باشدو
ولی در یک چیز ونزوئلا با جمهورى اسلامی ایران متفاوت است و آن این که «سپاه پاسداران» و «نیروهای بسیج مردمی» ندارد – گرچه نیروهای انتظامی ونزوئلا سرکوبگرانه عمل می کنند.
اما در حالی که مردم ایران در تابستان سال ۱۳۸۸ در اقدامات اعتراضی خود تنها ماندند، در مورد ونزوئلا، نه فقط پرزیدنت ترامپ هشدار تحریم داده، بلکه اتحادیه اروپا و کشورهای کانادا، آرژانتین، مکزیک، برزیل، کلمبیا، و چند کشور دیگر با ملت مبارز ونزوئلا در برابر سرکوبگری های رژیم اعلام همبستگی کرده اند.
این نوشتار، ارزیابی نگارنده آن است و در چارچوب بحث آزاد انتشار می یابد و الزاما بازتاب دهنده دیدگاه های صدای آمریکا محسوب نمی شود.
