پارک زاکاتی در شهر نیویورک و در نزدیکی وال استریت معمولا محل اجتماع بانکداران و سوداگران سهام است که برای صرف ناهار به این پارک زیبا وآرام می آیند. ولی این پارک این روزها توسط کسانی اشغال شده که به این بانکداران و سوداگران و کل وال استریت اعتراض دارند.
خواسته هایشان مبهم ولی شکایت هایشان بسیار است. اما کسانی که جدیدا پارک زاکاتی را به اشغال خود در آورده اند در یک حس مشترکند: از شرایط فعلی آمریکا راضی نيستند.
شان کالینز، آموزگار یک مدرسه در پترسون نیوجرسی، می گويد: مردم خشمگين هستند. تمام زندگیشان را کار می کنند و سیستم اقتصادی و سیاسی موجب ناکامی آنها می شود.
ران کالدول، شرکت کننده ديگر تظاهرات، می گويد: من عصبانی هستم. اساسا کسانی که کار می کنند صدمه می خورند. همچنین این واقعیت که وال استریت این کسادی را برای ما به بار آورد و ما قانون و قاعده ای را برای کنترل وال استریت اعمال نکردیم.
سارا کویین ٢۸ ساله که در بروکلین کار می کند و در اين تجمع شرکت دارد، می گويد: مردم مدت زیادی هیچ حرفی نزدند. ولی حالا باید راجع به اين مشکلات صحبت کرد. و این کاری است که من در اینجا انجام می دهم.
این افراد از سراسر کشور و به دلایل گوناگونی در اين تجمع شرکت کرده اند.
کارلوس گومر می گويد: از شهر سالت لیک سیتی آمده ام. من برای حمایت آمدم و این که در آشپزخانه کار کنم.
مکی ولینگتون می گويد: از آسانینگ نیویورک آمده ام. ولی اصلم از باهاماس است.
ام جی، يکی از شرکت کنندگان در تظاهرات، گفت: من اهل نیوجرسی هستم و نماینده ۹۹ درصد مردم. برای این ما اینجا هستیم. شکوه جنبش اشغال وال استریت این است که ١ در صد جمعیت ٤٠ درصد ثروت کشور را در دست دارد و ۹۹ درصد ديگر، باقی آن را.
شرکت کننده ديگری بنام جیمی تأکيد می کند که در یک سرمایه داری پیشرفته دموکراتیک، عدالت و دموکراسی اقتصادی مساله عمده ای است و می افزايد: این موضوعی است که باید در موردش گفتگو شود. چگونه می توان یک جامعه را دموکراتیک تر کرد؟
سارا گفت: ولی من هنوز روز به روز و به سختی زندگی می کنم و این مشکلی است که من با آن مواجه دارم. اگر من که موفق هستم در چنین شرایطی باشم کسانی که وضع مالی خوبی ندارند، چه می کنند؟
برگزاری این تظاهرات بدون اینترنت عملی نبود.
«الکسا اوبراین» يکی از سازماندهندگان جنبش اشغال وال استریت، می گويد: مردم سعی می کنند اشغال وال استریت را بفهمند. سؤال خيلی مهمی است. اشغال وال استریت به کمک اینترنت میسر شد. یک گروه فعالان بودند و یک اشتیاق. علت حضور این همه صداهای مختلف، ابراز فیزیکی اینترنت است که یک فضای مدنی اجتماعی است. اشغال وال استریت به یک اجتماع تبدیل شده است. آشپزخانه دارد، کتابخانه دارد، مدرسه دارد، موسیقی دارد و شرکت کنندگان قصد ندارند این مکان را ترک کنند.
يک تظاهرکننده می گويد: تا وقتی که تظاهرات ادامه دارد اینجا می مانم. و ديگری ميافزايد: ما تا وقتی که تغییراتی را ببینیم اینجا خواهيم ماند.
اما تا وقتی که جنبش اشغال وال استریت اهداف خود را مطرح نکند تعریف تغییر مشکل خواهد بود. و در حال حاضر پیام آنان چون کسانی که در این پارک نيويورک جمع شده اند، گوناگون و مختلف است.