یادداشتی در نشریه نشنال اینترست از امیلی لندائو، پژوهشگر ارشد و مدیر برنامه کنترل تسلیحات و امنیت منطقه ای «انستیتو مطالعات امنیت ملی»
دولت ترامپ انتظار دارد تحریم ها باعث شود تهران به پای میز مذاکره بر سر یک توافق هسته ای فراگیر و بی نقص بازگردد. میزان اثرگذاری تحریم ها در این راستا بستگی به ارزیابی رژیم در امکان ایستادگی در برابر فشارها دست کم تا سال ۲۰۲۰ دارد. تهران امیدوار است شاید رئیس جمهوری بعدی آمریکا رویکرد بهتری نسبت به ایران داشته باشد. رژیم ممکن است به این جمع بندی برسد که نمی تواند فشارها را تاب بیاورد و مجبور است برای کاهش فشارها امتیازهای هسته ای مضاعفی بدهد.
برجام به تعادل در موضع رژیم اسلامی منجر نشد و رژیم در پیگیری آرزوهای منطقه اش در سراسر خاورمیانه تخاصمی تر عمل کرده است.
در گزینه های موجود در برابر ایران از دست روی دست گذاشتن بر مبنای این توهم که توافق هسته ای جواب داده است تا تلاش های بی نتیجه دیپلماتیک با ایران و سناریوی تندتر اقدام نظامی، کارزار فشار اقتصادی بهترین گزینه با بهترین شانس موفقیت است. این امر بر عهده کشورها است که جدیت خود را در ارتباط با عدم گسترش جنگ افزار هسته ای نشان داده و به جای تضعیف تلاش های دولت ترامپ از آن حمایت کنند. اگر فشارها ایران را به میز مذاکره بکشاند، یک نتیجه خوب بستگی اساسی به استراتژی و تاکتیک های موثر در مذاکره و آموختن از ناکامی های مذاکرات منتهی به برجام دارد.
برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
