یادداشتی در روزنامه واشنگتن پست از دنیس راس، پژوهشگر برجسته «انستیتو واشنگتن» و عضو ارشد تیم امنیت ملی دولت های ریگان، بوش پدر، کلینتون و اوباما
خطر برجام پس از دوازده سال واقعیت می یابد؛ زمانی که بعضی محدودیت اعمال شده بر فعالیت های هسته ای ایران به پایان می رسد. اما این به معنای لزوم خروج از توافق هسته ای نیست. اگر پرزیدنت ترامپ خارج شود، در این خروج تنها خواهد بود. اروپایی ها به او ملحق نخواهند شد؛ خصوصا پس از آن که حاضر شدند با آمریکا مذاکره کرده و شماری از امتیازها را قبول کنند: از جمله تحریم آزمایش موشک های بالیستیک، صدور بیانیه ای مشترک درباره آنچه ایران پس از سال ۲۰۳۰ انجام خواهد داد و آمادگی برای افزایش هزینه های اقدامات بر هم زننده ثبات ایران.
فشار بر ایران زمانی مؤثرتر بوده است که دیگران به ایالات متحده پیوسته اند.
اروپایی ها همواره در برابر تحریم های ثانویه آمریکا مقاومت کرده اند و با توجه به عدم محبوبیت ترامپ در اروپا، رهبران اندکی تمایل خواهند داشت این طور به نظر برسد که در برابر تهدیدهای آمریکا کوتاه آمده اند.
البته بانک ها و شرکت های اروپایی ممکن است در برابر تحریم های بالقوه آمریکا احتیاط به خرج بدهند، ولی آن ها هم اکنون هم چنین رویکردی را در پیش گرفته اند.
ترامپ ممکن است تصور کند خروج از برجام او را فردی سرسخت در برابر تهران نشان خواهد داد. ولی چنین نیست. این کار بی اعتنایی به تهدید واقعی است و برگی برنده در دست ایران خواهد بود. آنها می دانند ما در این راه تنها هستیم و فشاری جدی برای توقف رفتارشان در منطقه وجود نخواهد داشت. یک راه رسیدگی به کاستی های ناشی از برجام و تقویت بازدارندگی ما این است که به جمهوری اسلامی ایران نشان دهیم هر وقت رفتارشان، مثلا در منطقه، از حد و مرز خارج شود، ما واکنش نشان خواهیم داد.
برجام فرصت زمانی را بر سر مساله هسته ای ایران در اختیار ما قرار داد، اما الان مطمئنا زمان دور انداختن آن نیست.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
