با پرتاب اسپوتنیک، نخستین ماهواره مصنوعی در نوامبر ۱۹۵۷، جهان وارد آنچه عصر فضا نام گرفت شد - عصر توسعه سریع و پیشرفت های عظیم در فناوری و علوم، بویژه موشک شناسی و سایبرنتیکز.
در آن زمان، مسابقه برای کسب برتری بین ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی بود، و رقابت سیاسی آنها را بازتاب می داد. در جریان آن مسابقه، روسیه نخستین ماهواره، و نیز نخستین پرواز مداری با سرنشین، را پرتاب کرد، در حالی که آمریکا موفق شد نخستین فرود سفینه بر ماه و نخستین راه پیمایی انسان بر سطح آنرا انجام دهد – کاری که یکی از تعیین کننده ترین لحظات قرن بیستم تلقی شد.
امروز، برنامه های جاه طلبانه فضایی ورای دسترس اکثر کشورها است، و بنابراین نام مسابقه، همکاری است نه رقابت.
روز ۹ ژانویه، آمریکا میزبانی مجمع بین المللی اکتشافات فضایی را برعهده گرفت – گردهمایی حدود ۳۵ کشور علاقه مند به فضا که به تقویت پشتیبانی سیاسی برای همکاری جهانی در اکتشافات فضایی اختصاص دارد.
ویلیام برنز، قائم مقام وزیر امور خارجه آمریکا در سخنانی در آن مجمع بی سابقه گفت « اکتشافات فضایی رشد اقتصادی را تقویت می کند. گسترش نوآوری های علمی و تکنولوژیکی را موجب می شود. به جوانان ما الهام می بخشد. و با سرمایه گذاری مالی نسبتا متوسط، منافع مستقیم، واقعی و بادوام در تقریبا هر جنبه زندگی مدرن فراهم می آورد – از بهداشت و ایمنی عمومی گرفته تا انرژی و فناوری اطلاعاتی.»
او گفت مساله ای که امروز در برابر ما قرار دارد این است که آیا می توانیم شجاعت و اراده سیاسی را برای پیشبرد اکتشافات فضایی بدست آوریم و ادامه همکاری ورای رقابت را تضمین کنیم یانه. اگر چنین کنیم – اگر قدرت جمعی خود را پشت سر همکاری بجای رقابت قرار دهیم – آنگاه فرصت ها به اندازه سیستم منظومه شمسی گسترده خواهد بود.
قائم وزارت امور خارجه آمریکا گفت « اکتشافات فضایی فقط مشغله دانشمندان و اختر شناسان نیست، کوششی است حیاتی برای تمام کسانی که به پیشبرد آرمان صلح و کامیابی جهانی علاقه دارند.»
برنز گفت « اینک زمان آن است که دور هم جمع شویم و اکتشافات فضایی را به یک ارجحیت مشترک جهانی تبدیل کنیم، از اسرار کائنات آگاه شویم، و به پیشرفت انسان در زمین شتاب بخشیم.»
قائم مقام وزارت امور خارجه آمریکا گفت :« من یقین دارم اگر باتفاق کار کنیم، فراتر و سریعتر پیش خواهیم رفت.»
در آن زمان، مسابقه برای کسب برتری بین ایالات متحده آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی بود، و رقابت سیاسی آنها را بازتاب می داد. در جریان آن مسابقه، روسیه نخستین ماهواره، و نیز نخستین پرواز مداری با سرنشین، را پرتاب کرد، در حالی که آمریکا موفق شد نخستین فرود سفینه بر ماه و نخستین راه پیمایی انسان بر سطح آنرا انجام دهد – کاری که یکی از تعیین کننده ترین لحظات قرن بیستم تلقی شد.
امروز، برنامه های جاه طلبانه فضایی ورای دسترس اکثر کشورها است، و بنابراین نام مسابقه، همکاری است نه رقابت.
روز ۹ ژانویه، آمریکا میزبانی مجمع بین المللی اکتشافات فضایی را برعهده گرفت – گردهمایی حدود ۳۵ کشور علاقه مند به فضا که به تقویت پشتیبانی سیاسی برای همکاری جهانی در اکتشافات فضایی اختصاص دارد.
ویلیام برنز، قائم مقام وزیر امور خارجه آمریکا در سخنانی در آن مجمع بی سابقه گفت « اکتشافات فضایی رشد اقتصادی را تقویت می کند. گسترش نوآوری های علمی و تکنولوژیکی را موجب می شود. به جوانان ما الهام می بخشد. و با سرمایه گذاری مالی نسبتا متوسط، منافع مستقیم، واقعی و بادوام در تقریبا هر جنبه زندگی مدرن فراهم می آورد – از بهداشت و ایمنی عمومی گرفته تا انرژی و فناوری اطلاعاتی.»
او گفت مساله ای که امروز در برابر ما قرار دارد این است که آیا می توانیم شجاعت و اراده سیاسی را برای پیشبرد اکتشافات فضایی بدست آوریم و ادامه همکاری ورای رقابت را تضمین کنیم یانه. اگر چنین کنیم – اگر قدرت جمعی خود را پشت سر همکاری بجای رقابت قرار دهیم – آنگاه فرصت ها به اندازه سیستم منظومه شمسی گسترده خواهد بود.
قائم وزارت امور خارجه آمریکا گفت « اکتشافات فضایی فقط مشغله دانشمندان و اختر شناسان نیست، کوششی است حیاتی برای تمام کسانی که به پیشبرد آرمان صلح و کامیابی جهانی علاقه دارند.»
برنز گفت « اینک زمان آن است که دور هم جمع شویم و اکتشافات فضایی را به یک ارجحیت مشترک جهانی تبدیل کنیم، از اسرار کائنات آگاه شویم، و به پیشرفت انسان در زمین شتاب بخشیم.»
قائم مقام وزارت امور خارجه آمریکا گفت :« من یقین دارم اگر باتفاق کار کنیم، فراتر و سریعتر پیش خواهیم رفت.»