نویسنده: فرانسیس رونی*
در مقام سفیر پیشین آمریکا در واتیکان، فرصت بی نظیری داشتم تا با یک حاکمیتی کار کنم که سلطه طلب نیست، از «قدرت نرم» دیپلماسی و زبان تشویق اخلاقی بهره می گیرد تا با بحران ها در گوشه و کنار جهان دست و پنجه نرم کند.الهام گرفتگان از داعش باشند، یا بیماریهای شایع، رژیم های فاسد باشند یا زیرپاگذارندگان حقوق بشر، این شکل دیپلماسی می تواند نتیجه مثبت به بار آورد و جلو رویاروئی جنگی را بگیرد.به همین دلیل می گویم سازمان ملل متحد بدون پاسخگوئی با عملکرد بسیار ضعیف به اصلاح نیاز مبرم دارد.
سازمان در انجام ماموریتش نتوانسته است جهان را مکانی امن تر و بهتر سازد و همچنان روند بی اعتبار شدنش ادامه دارد. سازمان ملل به رژیم های فاسدی که عامل بی ثبات سازی و ناقض حقوق بشر شهروندان خودشان هستند، مشروعیت می بخشد. پاسخگو هم نیست. پول بسیار زیادی را هدر می دهد.
با آغاز به کار مجمع عمومی سال ۲۰۱۷، با رشته چالش های امنیتی و انسانی در سرتاسر جهان رو به روئیم. اکنون زمان آن است که آمریکا خواستار اصلاح بنیادین و گسترده سازمان ملل متحد بشود.
فاجعه ای به نام شورای حقوق بشر
در ساختار سازمان ملل بدترین ناقض حقوق بشر، شورای حقوق بشر این سازمان است. شورا ادعا می کند که قهرمان حقوق بشر جهان است، اما به بدنام ترین و خودکامه ترین دولت های ناقض حقوق بشر اجازه می دهد عضو آن بشوند و بدانها مشروعیت می بخشد که این خود مغایر ماموریت شوراست.
ونزوئلا، چین و کوبا عضو شورای ۴۷ نفره حقوق بشر سازمان ملل متحدند اما خود این دولت ها بدترین کارنامه های حقوق بشر جهان را دارند. سازمانی که باید خودرا وقف پیشبرد حقوق بشر کند، به دولت ونزوئلا اجازه می دهد عضو شورای حقوق بشر باشد و همزمان، نیکولاس مادورو در حال برچیدن بساط حکومت مبتنی بر دموکراسی درآن کشور و اعلان جنگ به مردم خویش است. شورا گرایش ضد اسرائیلی دارد و قطعنامه های بی شماری علیه این کشور صادر کرده اما بندرت علیه موارد زیر پاگذاشته شدن حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران اقدامی به عمل آورده است.
شورای حقوق بشر تنها آژانس سازمان ملل متحد نیست که آبشخور حکومت های دیکتاتوری است. اوایل سال جاری «سازمان مالکیت معنوی جهان» راه صدور امتیازی را هموار کرد که به کره شمالی اجازه می دهد سیانور سدیم تولید کند، ماده خطرناک شیمیائی که در تولید گاز اعصاب، جنگ افزار مرگبار به کار گرفته می شود.
جالب است که چنان اقدامی بدون رایزنی با مجمع عمومی و بدون توجه به اینکه رژیم کیم جونگ اون در کره شمالی مورد تحریم های خود سازمان ملل است، انجام شده است.از آن بدتر اینکه آژانس در مسیر چنان مجوزی به نگرانی های جدی سایر ارکان ملل متحد هم توجهی نشان نداد.
سازمان ملل حتی در مدیریت مالی خود ناکام مانده و هیچ کنترل و نظارتی بر دارائی های خودش ندارد. در حسابرسی سال ۲۰۰۸ سازمان در باره صل حبانان بین المللی در سودان معلوم شد در مورد جیره های غذائی، پرداخت بابت انبارها و اتاق های هتل بی مصرف ده ها هزار دلار به هدر داده شده است.
گزارش شد که گروه تروریستی الشباب نیمی از کمک غذائی سال ۲۰۱۰ سازمان به سومالی معادل ۱۰۰ میلیون دلار را دزدیده بود.
بدتر اینکه سازمان ملل سال پیش ازآن گروه مبارزه با فساد را منحل کرد و مانع فعالیت بازرسی و تحقیقی آن شد.
اسنادی که امسال از درون سازمان جهانی بهداشت به خارج درز کرد نشان می دهد ۲۰۰ میلیون دلار سازمان، هزینه سفر سالانه شده که معادل جمع بودجه برای مبارزه با هپاتیت؛ مالاریا و سل است. پزشکان بدون مرز کمتر از یک چهارم هزینه سازمان جهانی بهداشت برای مسافرت هزینه کرده اند در حالی که شمار کارکنان شان پنج برابر کارکنان سازمان است.
این نمونه ها نیاز به اصلاح عملکرد ضعیف سازمان را بخوبی نشان می دهد. سال هاست دولت آمریکا از کنار این مشکلات گذشته است. ما بزرگ ترین تامین کنده مالی سازمان ملل هستیم. ۲۲ درصد بودجه سالانه و ۲۸ درصد بودجه صلح بانان بین المللی را تامین می کنیم.
درست است که سازمان ملل متحد بزرگترین صحنه و عرصه جهانی است اما آمریکا هم بزرگ ترین بازیگر این صحنه است. ما به یاری اهرمی که داریم می توانیم خواستار اصلاح جدی سازمان و حذف دیوان سالار ی بی مصرف و ناموثر آن بشویم. این به طور قطع به سود مالیات دهنده آمریکائی خواهد بود.
پیشنهاد می کنم:
نخست، واشنگتن باید از سازمان ملل بخواهد از این پس آژانس های سازمان حق نداشته باشند به دیکتاتورهای فاسد مشروعیت ببخشند. شورای حقوق بشر بازسازی شود و به ماموریت حقوق بشری اش بپردازد. حکومت هائی همچون رژیم مادورو نباید جائی در شورا داشته باشند.
دوم، آژانس های سازمان در برابر کاری که می کنند و هزینه ای که به مصرف می رسانند پاسخگو بشوند. اقدام های فعالانه پاسخگو قرار دادن آژانس ها براعتبار و کارآئی سازمان ملل می افزاید.
سوم، سازمان ملل باید برکارآئی صلح بانان نظارت کند و از درست و مناسب بودن ماموریت شان و تاثیرگذاری شان مطمئن شود. با تغییر شرایطی که وجود صلحبان را ایجاب می کرده است کار صلحبانان مورد ارزیابی و بازنگری قرار داده شود.
اگر سازمان ملل متحد نتواند بسرعت، کارائی و مشروعیت خود را اصلاح کند، آمریکا باید در چگونگی تامین بودجه سازمان و مشارکتش در ارگان ها ی آن بازنگری کند.
پرزیدنت ترامپ نظرش در این باره را اعلام داشته و دولت او از هم اکنون کمک به صلح بانی ملل متحد را کاهش داده و بر اعمال فشار بر شورای حقوق بشر افزوده است.
امید من آن است که پرزیدنت ترامپ و نیکی هیلی نماینده دائم آمریکا در سازمان ملل متحد به تلاش های مبتکرانه شان در رهبری پیشبرد اصلاحات در سازمان ملل ادامه دهند.
*فرانسیس رونی سفیرپیشین آمریکا در واتیکان در حال حاضر عضو جمهوریخواه مجلس نمایندگان کنگره و عضو کمیته روابط خارجی مجلس نمایندگان است
