یادداشتی از برت استیونز در نیویورک تایمز
میراث رکس تیلرسون یک وزارت خارجه از کار افتاده و پرسنلی بحران زده است. جای شش مقام از ده مقام ارشد وزارت خارجه آمریکا خالی است. ایالات متحده هنوز سفیری در کره جنوبی، ترکیه، عربستان سعودی، مصر، آفریقای جنوبی یا اتحادیه اروپا ندارد.
بعضی وزیران پیش از تیلرسون مانند کالین پاول با همراهی با بروکراسی حاکم بر وزارت خارجه رئیس جمهور وقت را ناخشنود کردند. دیگران مانند هنری کیسینجر خلاف آن عمل کردند. تیلرسون موفق به انجام هر دو شد.
مایک پمپئو ضد تیلرسون است. او نیازی به یادگیری ساز و کار واشنگتن ندارد. او مدیر لایقی برای سی آی ای بوده است. پمپئو از اعتماد رئیس جمهور برخوردار است که از این منظر برای او، بر خلاف تیلرسون، در برابر دولت های خارجی اعتبار به همراه می آورد. او از این که با رئیس جمهور مخالفت کند، ابایی نخواهد داشت.
پمپئو یک محافظه کار سنتی با ایده هایی روشن درباره منافع و مسئولیت‌های جهانی آمریکا است. پرزیدنت ترامپ گوش شنوایی برای فردی با ایده های نرم یا برآمده از جریان مسلط ندارد. اما ممکن است به یک تندرو مسئول گوش فرا بدهد.
خصوصا وقتی کار به کره شمالی می رسد. این ایده که کیم جونگ اون از زرادخانه هسته ای اش دست خواهد کشید خنده آور است. رهبر کره شمالی برای چه چیزی غیر از یکپارچگی دو کره بر مبنای شروط پیونگ یانگ دست از زرادخانه هسته ای اش خواهد کشید؟ تصور این هم مضحک است که رژیم کیم جونگ اون به شروط یک توافق پایبند بماند. کره شمالی تمام توافق هایی را که امضا کرده نقض کرده است.
این خوب است که وزارت خارجه آمریکا سرانجام رهبری را در صدر خود دارد که می تواند رئیس جمهور را ترغیب و شاید حتی مهار کرده، سیاستی را پی بگیرد، وزارتخانه ای را مدیریت و دیپلماسی را بار دیگر موثر کند.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
