رکس تیلرسون سزاوار رفتاری بهتر از این گونه اخراج از وزارت خارجه بود، اما مایک پمپئو اشتراک نظر بیشتری با دیدگاه های پرزیدنت ترامپ دارد. سیاست خارجی در نمودارها شکل نمی گیرد و تیلرسون سرمایه سیاسی اش را خرج تغییر ساز و کار وزارت خارجه کرد.
موفق ترین وزیران خارجه آمریکا در دوران معاصر، هنری کیسینجر، جرج شولتز و جیمز بیکر از ظرفیت های وزارت خارجه برای پیشبرد برنامه خود استفاده کردند. آن ها متحدان شان را برای مدیریت مسائل بزرگ در مقام های کلیدی وزارت خارجه به کار گرفتند در حالی که کارهای کم اهمیت تر را به کارمندان سپردند.
با گذشت بیش از یک سال از فعالیت دولت ترامپ بیشتر پست های عالی رتبه وزارت خارجه همچنان خالی است چنان که آمریکا هنوز در کره جنوبی، عربستان سعودی و ترکیه سفیر ندارد. تیلرسون بر دیپلمات های فراوانی تکیه داشت که بروکراسی اداری را دنبال می کردند.
مشکل بزرگتر تیلرسون اختلاف نظر او با رییس جمهور در مسائل کلیدی بود.
پمپئو از این مزیت برخوردار است که با مواضع تند ترامپ بر سر ایران و کره شمالی همراه است.
چالش پمپئو این خواهد بود که به دولت ترامپ کمک کند فرای توافق هسته ای ایران، تمرکز کرده و استراتژی فشار فراگیرتری را علیه تهران فرموله کند.
پمپئو وزارت خارجه کم انگیزه ای را در اختیار خواهد گرفت، اما سر و سامان دادن به آن به سختی شکل دادن به یک سیاست خارجی جامع نیست. تفاوت موقعیت پمپئو با تیلرسون در این است که او همفکرانی مانند نیکی هیلی، سفیر آمریکا در سازمان ملل متحد، و اچ آر مک مستر، مشاور امنیت ملی دارد. تیلرسون در اغلب موارد با آن ها مخالف بود.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
