یادداشتی در واشنگتن پست از جیمی کارتر، سی و نهمین رییس جمهوری آمریکا
طی بیش از بیست سال، من ساعات بسیاری را به بحث با مقام های ارشد کره شمالی و در سفرم به پیونگ یانگ و حومه به گفتگو با شهروندان عادی آن کشور گذرانده ام. من کیم ایل سونگ، کیم یونگ نام، و دیگر رهبران آن کشور را منطقی و متعهد به حفظ رژیم شان دیدم.
آن چه آن ها همواره بر آن اصرار داشته اند یک معاهده صلح دائم است که جایگزین توافق ترک مخاصمه سال ۱۹۵۳ شود. آن ها خواهان پایان یافتن تحریم ها، تضمین به عدم حمله نظامی به یک کره شمالی صلح جو و نهایتا عادی شدن روابط کشورشان با جامعه جهانی هستند.
من مردمی به شدت گرسنه را دیدم. امروز همچنان میلیون ها نفر از قحطی و ناامنی غذایی رنج می برند ولی به نظر می رسد کاملا به رهبر ارشد خود وفادار هستند. آن ها احتمالا منزوی ترین مردم کره زمین هستند و همه اعتقاد دارند بزرگترین تهدید علیه شان حمله نظامی پیشگیرانه ایالات متحده است.
رژیم کره شمالی عمدتا در برابر نفوذ و فشار خارجی مصون بوده است. این مصونیت در دوره رهبری کیم جونگ اون به چین هم تسری پیدا کرده است.
تا کنون تحریم های اقتصادی سنگین مانع این نشده که کره شمالی از توسعه نیروی نظامی اش دست بکشد. دیگر شانس این نیست که رهبران کره شمالی با پاکسازی کامل شبه جزیره کره از سلاح هسته ای موافقت کنند. آن ها سرنوشت لیبی را دیده اند.
گام بعدی برای ایالات متحده باید پیشنهاد اعزام یک فرستاده بلندپایه به پیونگ یانگ برای مذاکرات صلح یا حمایت از یک کنفرانس بین المللی شامل کره شمالی، کره جنوبی، ایالات متحده و چین در مکانی مورد پذیرش طرفین باشد.
* برگردان فارسی این مقاله تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
