تحلیلی از یونا جرمی باب در روزنامه جروسلم پست
در حال حاضر دست کم سه مدل رفتاری در مورد تعامل سیاسی میان واشنگتن و پیونگ یانگ قابل پیش بینی است.
مدل اول: با تمرکز بر توافق هسته ای ایران شروع شود و به اثر چارچوب برجام با توجه به مفرهای گریز آن و به رسمیت شناختن حق غنی سازی اورانیوم بر کره شمالی نگاه شود.
مدل دوم: بر ترامپ و آینده تمرکز شود. شاید کره شمالی زیاد اهمیتی به برجام نداده است و بیشتر نگران رفتار رئیس جمهوری آمریکا در حمله به آن کشور و موفقیت تحریم های جدید بوده است.
مدل سوم: تمام حرف های کره شمالی نمایشی است. بسیاری معتقدند کیم جونگ اون قصد عمل به وعده هایش درباره خلع سلاح کامل هسته ای و موشکی را ندارد. حتی آن هایی که باور دارند منافع نظری او در استقرار صلح در شبه جزیره کره است می دانند که خلع سلاح کامل بدون تضمین کامل صلح و عادی سازی روابط از سوی آمریکا اتفاق نخواهد افتاد. از نظر کیم جونگ اون خلع سلاح کامل مستلزم خروج نیروهای آمریکا از کره جنوبی است که باعث می شود قابلیت هسته ای کره شمالی ضرورت کمتری پیدا کند. دیگران فکر می کنند این بازی رهبر کره شمالی برای کاستن از حمایت از تحریم ها و ایجاد خلاء استراتژیک در میان متحدان ایالات متحده است.
اگر کره شمالی بدون توافق خلع سلاح و عواقبی عمده از سوی آمریکا و جهان از این مرحله عبور کند، پیام صریح آن به ایران ادامه استفاده اقتصادی و دیپلماتیک از توافق هسته ای و بعد ترک آن است زیرا توافق دوم دیگر فایده ای ندارد.
توافق با کره شمالی بعید است. اگر توافقی ضعیف حاصل شود دست ایران قوی تر می شود تا تغییری در برجام داده نشود. اما اگر توافقی قوی با امتیازات از سوی کره شمالی و جنوبی و آمریکا به دست بیاید، ممکن است دست ترامپ در اعمال فشار بر ایران برای رفع نواقص برجام تقویت شود.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
