ماهنامه فارن پلیسی در تفسیری به بررسی مناسبات جاری آمریکا و اسرائیل پرداخته است و می گوید بر اساس خرد متعارف، ناهنجاری روابط پیامد خصومت شخصی بین بنیامین نتانیاهو و باراک اوباما است، اما عداوت بیشتر از آن که دلیل باشد ، یک عارضه است.
در حقیقت افزایش شکاف استراتژی جدید بزرگ اسرائیل را بازتاب می دهد. نتانیاهو بجای آن که، همانند دولت های قبلی اسرائیل در صدد کاهش اختلافات با آمریکا بر سر ایران و فلسطینی ها برآید، بر آن بوده تا شریکان بین المللی اسرائیل را از هند تا چین و عربستان، متنوع سازد و دوستی های جدید به وجود آورد تا کمتر به آمریکا متکی باشد.
کشورهای کوچکتر با متحدان نیرومند، وقتی به خطر می افتند معمولا به دوستان خود نزدیکتر می شوند. ترکیه در جستجوی کمک آمریکا برای خنثی کردن ادعاهای ارضی روسیه، در ۱۹۵۰ برای حمایت از هدف ضدکمونیستی سرباز به کره فرستاد.
چند دهه بعد، گرجستان هراسناک از حمله روسیه در پی انقلاب گل سرخ در ۲۰۰۳،یکی از خیایان های اصلی در پایتخت را جرج دبلیو بوش نامگذاری کرد و به عراق و افغانستان سرباز فرستاد.
در تفسیر گفته می شود شاید از اسرائیل نیز ، در حالی که ایران به آستانه توانایی اتمی نزدیک می شد، انتظار میرفت از گرجستان پیروی کند، احتمالا نام اوباما را بر خیابانی در تل آویو بگذارد یا دستکم توصیه بسیاری از کادر امنیت ملی اسرائیل را در مورد همکاری با آمریکا در معامله اتمی با ایران بشنود. با این حال، نتانیاهو بجای آن که با واشنگتن کنار بیاید، اوباما را در سازمان ملل متحد، کنگره و مکان های دیگر به هیچ گرفت.
نویسندگان تفسیر یادآور می شوند معامله اتمی با ایران تنها نقطه اختلاف نیست ،اسرائیل در سال های گذشته نیز در بسیاری موارد دیگر با سیاست آمریکا از در مخالفت در آمده است، و می گویند شکاف فزاینده بین دو کشور از دو تغییر سیاسی ناشی می شود – یکی در داخل اسرائیل و یکی در منطقه ای که در آن قرار دارد.
نخست، تطبیق با تمرکز آمریکا بر راه حل دو کشوری با واقعیت های ائتلافی که در پارلمان شکل می گیرد، دشوار تر می شود. دوم، فروپاشی بسیاری از مخالفان منطقه ای دراز مدت اسرائیل موجب شد دولت بر تهدید ایران زمانی که واشنگتن مایل نیست در منطقه مداخله کند، تمرکز کند. با آمریکا که هم زیاده خواه است و هم کم فروش تر از قبل، اسرائیل بر شریکان دیگر خود تمرکز کرده است.
دو دهه پیش، اسرائیل با انواع چالش های امنیتی منطقه یا روبرو بود، اما امروز تشکیلات امنیتی کشور بالا تر از همه بر ایران متمرکز است. بسیاری از تهدیدهایی که زمانی اسرائیلی ها را نگران می ساخت، دیگر نگرانی های جدی نیست.
افزون بر این، هرج و مرجی که در دهه گذشته بر خاورمیانه حاکم بوده چشم انداز امنیتی اسرائیل را بهتر کرده است. بسیاری از دولت هایی که زمانی کشور را به خطر انداخته بودند، مانند دولت صدام حسین در عراق یا دولت قذافی در لیبی دیگر تهدیدی نیستند.
رژیم بشار اسد هنوز به قدرت چسبیده است، اما جنگ داخلی ویرانگر به این معنا است که ارتش او اینک تهدید بسیار کمتری برای اسرائیل است و زدوخورد منطقه ای بین سنی وشیعه میان دشمنان دیرینه اسرائیل شکاف انداخته است.
در چنین شرایطی تهدید ایران در مرکز صحنه قرار گرفت. نتانیاهو سیاست خارجی آمریکا را به سوی مقابله با خطر حمله اتمی ایران و خطر فوری تر تروریسمی که ایران حمایت می کند، توجیه کرده و اکثر اسرائیلی ها از استراتژی او، بویژه مخالفت با معامله اتمی ایران، حمایت کرده اند.
اما به نظر مفسران فارن پالیسی تغییرات سیاسی در اسرائیل یک عنصر داخلی نیز دارد. انتخاب دوباره نتانیاهو در مارس امسال گرایش سیاست های داخلی اسرائیل به راست را نشان می دهد. ائتلافی که او تشکیل داد روندهای گسترده تری در افکار عمومی در اسرائیل را منعکس می کند.
واقعیت های متغیر منطقه ای و داخلی نتانیاهو را وادار ساخته است در کوششی آگاهانه برای متنوع ساختن شریکان بین المللی اسرائیل، مناسبات با قدرت های نوپا را از طریق تجارت، فروش های تسلیحاتی و دیپلماسی گسترش دهد. هند یکی از چنین شریکانی است.
برگردان فارسی این مقاله تنها برای آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.