خلاصه مقاله کرافتون بلک و ابیگیل فیلدینگ اسمیت در وبسایت «بیورو آو اینوستیگیتو جورنالیسم»
بنا بر گزارش ها، وزارت دفاع آمریکا برای تبلیغات فوق محرمانه در عراق به شرکت بل پاتینجر، یک موسسه بریتانیایی معروف در حوزه روابط عمومی، بیش از ۵۰۰ میلیون دلار پرداخت کرده بود.
تولیدات این موسسه شامل گزارش های تلویزیونی کوتاه به سبک شبکه های خبری عربی و ویدیوهایی جعلی از شورشیان بود که هدف از آن شناسایی افرادی بود که در فضای آنلاین به تبلیغات آن ها توجه نشان می دادند.
پرسنل این موسسه در کنار افسران بلندپایه ارتش آمریکا در مقر «کمپ ویکتوری» در بغداد فعالیت می کردند.
مارتین ولز که پیشتر برای بل پاتینجر به عنوان تدوینگر ویدیویی کار می کرد در نخستین مصاحبه یک عضو این شرکت تجربیاتش در عراق را «شک آور» توصیف می کند.
تولیدات این موسسه عمدتا توسط ژنرال دیوید پترائوس فرمانده پیشین نیروهای ائتلاف در عراق و گاه توسط کاخ سفید مورد تایید قرار می گرفت.
بل پاتینجر موسسه بسیار موفقی است که برای ارائه چهره ای آهنین از مارگارت تاچر نخست وزیر پیشین بریتانیا، و کمک به سه دوره پیروزی حزب محافظه کار بریتانیا در انتخابات آن کشور شهرت دارد.
این موسسه مستقیما به پنتاگون، سی آی ای، و شورای امنیت ملی آمریکا گزارش می داد.
بل پاتینجر در دوره ای حدود ۳۰۰ پرسنل بریتانیایی و عراقی را در یک فعالیت عظیم رسانه ای در اختیار داشت.
همکاری چند صد میلیون دلاری پنتاگون و بل پاتینجر شامل عملیات کسب اطلاعات و عملیات روانشناسانه ای بود که طی ماه مه ۲۰۰۷ تا دسامبر ۲۰۱۱ جریان داشت.
به گفته مارتین ولز محصولات تولیدی این موسسه در سه حوزه جای می گرفت. مجموعه ای از تبلیغات تلویزیونی که تصویری منفی از القاعده نشان می داد و بخش های خبری که گویی از شبکه های تلویزیونی عربی پخش شده بود. بل پاتینجر گروهی را برای تصویربرداری از بمبگذاری های القاعده با کیفیت پایین تصویری اعزام می کرد و بعد آن تصاویر را به عنوان تصاویر خبری جدید تدوین کرده و پس از صداگذاری عربی در میان ایستگاه های تلویزیونی سراسر منطقه پخش می کرد.
نسخه اصلی آمریکایی آن گزارش های خبری گاهی مخفی نگاه داشته می شد. در سال ۲۰۰۵، افشاگری ها درباره این که کارمند قراردادی روابط عمومی «گروه لینکلن» به پنتاگون برای انتشار مقالاتی در روزنامه های عراقی به عنوان اخبار بدون جهت گیری کمک کرده بود باعث شد تحقیقاتی در این باره در وزارت دفاع آمریکا انجام بگیرد.
سومین و حساس ترین بخش پروژه، تولید فیلم های جعلی از القاعده بود. تفنگداران دریایی آمریکا در جریان گشت و حمله به بعضی اهداف «سی دی» این گزارش ها را در خانه های مردم می انداختند. «سی دی» طوری برنامه ریزی شده بود که در هر کامپیوتری به نمایش در می آمد نشانی «آی پی» آن را به «تحلیلگر گوگل» می فرستاد.
مارتین ولز می گوید: «بعد پیگیری می کردیم که چه کس دیگری ویدیو را دیده است. اگر ۴۸ ساعت دیگر یا یک هفته بعد «سی دی» در بغداد دیده شده بود یا در جای دیگری از دنیا مساله جلب توجه می کرد. به این ترتیب رد پای یک شبکه پیدا می شد».
«سی دی» ها گاهی از ایران، سوریه و حتی آمریکا سر در می آورد.
پنتاگون در واکنش به این گزارش ها گفته است درباره نحوه گردآوری اطلاعات اظهارنظر نمی کند.
* برگردان فارسی این مقاله تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
