مقاله ای در نشریه فارین پالیسی از سیمون مایلز، استادیار دانشکده استنفورد در دانشگاه دوک، و فرزان ثابت، پژوهشگر فوق دکترا در مرکز حکومت داری جهان در «انستیتو گِرَجُوویت» در ژنو
اگر واشنگتن می خواهد تهران را زیر فشار بگذارد، کاخ سفید باید از راندن متحدان از خود، تقویت تندروها و آسیب زدن به مردم عادی ایران دست بکشد.
بنا بر گزارش های اخیر، کتاب «پیروزی» اثر پیتر شوایتزر، منتشر شده در سال ۱۹۹۴، الهام بخش رویکرد آمریکا در برابر ایران شامل کمپین تحریم برای تسلیم شدن ایران در برابر خواست های آمریکا بوده است.
مشکل این است که روایت شوایتزر از سیاست آمریکا و سقوط شوروی در سال ۱۹۸۰، خطا است. این کتاب راهنمای خوبی برای برخورد با ایران نیست.
ریگان می دانست چگونه از هویج و چماق استفاده کند.
یک استراتژی فشار حداکثری بر ایران به سبک «پیروزی» می تواند زمینه ساز یک رشته پیامدهای ناخواسته باشد که به منافع بلند مدت آمریکا لطمه خواهد زد.
سیاست فشار حداکثری دولت ترامپ فرای ایران به اتحاد دو سوی اقیانوس اطلس لطمه زده و دیگر شراکت های مهم جهانی را مخدوش کرده است.
دولت ترامپ ممکن است بخواهد برگی از کتاب عملکرد ریگان را به کار بگیرد. کاخ سفید هر گونه ترکیبی از ابزارهای دیپلماتیک، اقتصادی و نظامی را به کار ببندد، سه عنصر کلیدی را باید در نظر داشته باشد.
نخست؛ واشنگتن باید به ترمیم زخم های روابط با اروپا همت کند. ریگان اهمیت روابط دو سوی اقیانوس اطلس را برای مواجهه با اتحاد جماهیر شوروی می فهمید. هر گونه کمپینی برای رسیدگی به رفتار ایران با همراهی اروپا به مراتب موفق تر خواهد بود.
دوم؛ از تقویت تندروها پرهیز کنید و بر سر مسائل مهم با حسن نیت مذاکره کنید. ریگان از دینامیک داخلی شوروی اطلاع داشت و وقتی زمان آن فرا رسید با ذهنی باز پا به مذاکرات گذاشت.
نهایتا؛ تاثیر تحریم های آمریکا بر مردم عادی ایران را به حداقل برسانید. ریگان هیچ موقع این واقعیت را فراموش نکرد که در مقاومت علیه «امپراتوری شر»، شهروندان عادی در سراسر بلوک شرق قربانیان اصلی کمونیسم و عوامل با ارزش تغییر بودند. دست آخر آن ها بودند که دیوار برلین را فرو ریختند.
برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
