یادداشتی در واشنگتن اگزمنر از تام روگن
پرزیدنت ترامپ در اعلام آمادگی برای ملاقات با حسن روحانی، رئیس جمهوری ایران، در آینده ای نزدیک، سزوار تقدیر است.
ترامپ دلیل خوبی دارد که یک ملاقات به امتحانش می ارزد. اقتصاد ایران زیر فشار فزاینده ای دارد خرد می شود. فروشندگان فروشگاه هایشان را می بندند، کالاها به شکل روزافزونی کمیاب و اعتراض ها بیشتر می شود. این وضع پیشنهاد ترامپ به مذاکرات بدون پیش شرط با ایران را از پیشنهاد مشابه پرزیدنت اوباما در سال ۲۰۰۹ معتبرتر جلوه می دهد. پیشنهاد مذاکرات بدون پیش شرط اوباما هیچ قید و شرطی نداشت، اما خروج اخیر پرزیدنت ترامپ از توافق هسته ای اثرات آشکاری بر هر گونه ملاقات با روحانی خواهد داشت. به عنوان نمونه، ایران باید نسبت به رسیدن به یک توافق هسته ای بهتر رویی گشاده نشان دهد.
تفاوت آن زمان و اکنون در این است که ایرانی ها می دانستند اوباما تمایلی واقعی به رو در رویی ندارد ولی در برابر ترامپ اصلا مطمئن نیستند.
در یک ملاقات ترامپ-روحانی دو مزیت دیگر وجود دارد.
گفتگو از کشتار بهتر است. هر چند اختلافات ایران و آمریکا به حوزه های مختلفی مربوط می شود، ولی تنش های اخیر در کاستن از ظرفیت دو طرف برای مصالحه تاثیر داشته است. فشار اقتصادی در ایران بلوک سیاسی روحانی را بیشتر به سوی مصالحه ای سوق می دهد.
اگر ترامپ دست خود را خوب بازی کند، می توان تصور کرد که به یک توافق هسته ای با محدودیت های بیشتر در برابر جنگ افزار هسته ای و موشک های بالیستیک دست پیدا کند.
نشست بالقوه میان ترامپ و روحانی موازنه قدرت سیاسی را علیه تندروها سنگین می کند. در حال حاضر، نارضایی مردم از اوضاع نابسامان اقتصادی به نسبتی یکسان متوجه دولت روحانی و تندروها است. وضعیت کنونی در جهت خواست آنهایی است که دستور کار تغییر رژیم را می پسندند. اما اگر روحانی را رهبر بلوک میانه روتر بدانیم، رویکرد پمپئو-بولتون احتمال مناقشه را بیشتر می کند.
ملاقات با روحانی از موضع قدرت به ترامپ این امکان را می دهد که احتمالات برای مصالحه را بدون تکرار شیوه مماشات دولت اوباما بیازماید.
در یک کلام، ملاقات ترامپ-روحانی به خطرش می ارزد.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
