یادداشتی در نشنال ریویو از دیوید ادسنیک، مدیر پژوهش در «بنیاد دفاع از دموکراسی ها»
رونالد ریگان زمانی سیاست خود در برابر اتحاد جماهیر شوروی را این گونه توصیف کرد: «ما می بریم، و آن ها می بازند.»
در آن زمان، تقریبا تمام کارشناسان جدی سیاست خارجی هر گونه صحبت از پیروزی در «جنگ سرد» را توهم آمیز و احتمالا خطرناک می دانستند، اما در آن شرایط، کلام ریگان پیامبرگونه به نظر می رسید. مایک پمپئو، وزیر خارجه آمریکا، در تعیین استراتژی جدید آمریکا پس از خروج از برجام، با خواست بی کم و کاست تسلیم ایران، جلوه ای ریگان گونه به سیاست خارجی دولت ترامپ بخشید.
پمپئو ضمن تاکید بر آمادگی پرزیدنت ترامپ برای مذاکره بر سر یک توافق جدید با تهران، ۱۲ پیش شرط برای پایان فشار آمریکا عنوان کرد. تمام این دوازده مورد نگرانی های دیرین آمریکا و متحدانش بوده و بسیاری شان در قطعنامه های شورای امنیت سازمان ملل متحد مورد اشاره قرار گرفته است.
وزیر خارجه آمریکا منصفانه تصریح کرد که دولت ترامپ «چیزی غیر از این نمی خواهد که رفتار ایران با معیارهای جهانی سازگار باشد».
پمپئو از این طریق از سیاست ضعیف دولت اوباما در برابر ایران فاصله گرفت. البته درخواست توقف حمایت از گروه های تروریستی برای آیت الله های حاکم از خواست توقف برنامه هسته ای توهین آمیزتر است.
اما تحریم به تنهایی کافی نیست، هر چند باید یک ستون استراتژی آمریکا باشد. آمریکا باید در سوریه با ایران برخورد کند. خروج نیروهای آمریکا از سوریه یک اشتباه است.
عراق، لبنان و یمن باید اهداف بعدی این رو در رویی باشند. رخنه شبه نظامیان مورد حمایت ایران موجب تضعیف نیروهای امنیتی عراق شده و حاکمیت عراق را به خطر انداخته است.
آمریکا باید در پی بر سر کار آمدن ائتلافی از نیروهای دوست باشد.
بزرگترین امر ناشناخته در این استراتژی این است که آیا پرزیدنت ترامپ به پمپئو و تیم امنیت ملی اش برای عقب راندن ایران در هر جبهه ای چراغ سبز خواهد داد یا این که استراتژی شان را در لحظاتی پیش بینی نشده با اعلام مخالفت خود دگرگون خواهد کرد.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
