مقاله ای در وبسایت نشریه فارین پالیسی از ری تکیه، پژوهشگر ارشد «شورای روابط خارجی»، و مارک دوبوویتز، مدیراجرایی «بنیاد دفاع از دموکراسی ها»
ایالات متحده آمریکا امروز استراتژی دارد که در بلندپروازی اش فراگیر، در روش هایش موجه و در ارزیابی اش از ایران معقول است.
چشمگیرترین تحول فکری بر آمده از سخنرانی مایک پمپئو، وزیر خارجه ایالات متحده، چیره شدن بر پارادایم یا الگویی است که نزدیک به دو دهه بر سیاست واشنگتن در برابر ایران سایه افکنده بود. مدت های مدید این تفکر حاکم بود که می توان به شکلی رضایت بخش مساله هسته ای را از دیگر مسائل محل مناقشه با ایران تفکیک کرد. منطق پشت این نگرش این بود که رهبران ایران با وجود لفاظی هایشان افرادی محتاط اند و اگر مشوق های کافی به آن ها داده شود و با زبانی نرم با آن ها حرف زده شود با عملگرایی پاسخ خواهند داد. جان کری، وزیر خارجه پیشین آمریکا، که شکل دهنده توافق هسته ای بود از طرفداران آشکار این نگرش بود.
برخورد با رژیمی به خطرناکی ایران مستلزم برخورداری از یک استراتژی جامع است. این یعنی استفاده از نقاط ضعف آن از جمله افزایش هزینه ماجراجویی های خارجی، تضعیف اقتصادش و کمک به متحدان مان. مهم تر از همه این ها، یافتن راهی برای ایجاد ارتباط با اپوزیسیون داخلی در برابر ملاها است.
در برابر طرح مایک پمپئو در بروکراسی آمریکا مقاومت هایی صورت خواهد گرفت. چالش پیش روی وزیر خارجه آمریکا اینک اجرای دقیق آن چیزی است که به صراحت ارائه کرده است.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
