یادداشتی از پتریک کندی، نماینده ایالت رودآیلند در مجلس نمایندگان آمریکا از ۱۹۹۵ تا ۲۰۱۱
پول هنگفت حاصل از برجام مستقیم راهی جیب ملاها و وابستگان تندروی آن ها شد. آن پول ها هیچ کمکی به تخفیف فقر در میان مردم ایران نکرد. سیاستگذاران و افکار عمومی آمریکا با درک این وضعیت می توانند بر هر گونه تردید در اعمال تحریم های نفتی و بانکی غلبه کنند.
این امر بی سابقه نیست. وقتی پدر مرحوم من، سناتور تد کندی، برای تحریم آفریقای جنوبی تلاش می کرد، دولت آپارتاید اصرار داشت که این تحریم ها به مردم آسیب می رساند. اما نلسون ماندلا و اسقف دزموند توتو به او اطمینان دادند که خواهان تحریم هستند، زیرا به سقوط آپارتاید (دولت تبعیض نژادی) سرعت خواهد داد. مجلس سنا به رهبری سناتور کندی و «لوول ویکر»، وتوی رئیس جمهوری آمریکا را باطل و تحریم ها را اعمال کرد. هر دو آن ها بعدها از دولت مردمی منتخب جدید در آفریقای جنوبی بالاترین نشان افتخار غیرنظامی را دریافت کردند.
ماجرا در ایران تقریبا همین طور است. بسیاری از منتقدان می گویند فشارهای جدید آمریکا برای مردم و رژیم مضر است و ممکن است بسیاری از ایرانی ها را به آغوش ملاها سوق بدهد. تظاهرات و اعتصاب ها در شهرهای ایران نشان داده است که مردم می دانند ریشه مشکلات اقتصادی در میان ملاها است نه فشارهای خارجی: «دشمن ما همین جا است، دروغ می گن آمریکا است.»
این شعار چکیده شکست تلاش های رژیم در متقاعد کردن مردم عادی ایران است.
معترضان همچنین در شعارهایشان به نکته ای اشاره می کنند که سیاستگذاران غربی مایل نیستند بپذیرند: فارغ از این که «تندروها» یا «میانه روها» در تهران بر سر کار باشند، سیاست های تند رژیم ادامه دارد.
تنها فشار شدید داخلی و خارجی می تواند رژیم را به پذیرش تغییری فراگیر یا کنار رفتن از قدرت مجاب کند.
همانطور که در آفریقای جنوبی تجربه شد، تحریم ها از توان یک رژیم نامطلوب در فرونشاندن قیام مردم رنج دیده برای آزادی و دموکراسی می کاهد.
برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.