یادداشتی در وبسایت روزنامه وال استریت جورنال از روئل مارک گرکت کارشناس ارشد «بنیاد دفاع از دموکراسی ها» و ری تکیه کارشناس ارشد «شورای روابط خارجی»
منتقدان سیاست پرزیدنت ترامپ در برابر ایران از جمله خروج او از برجام و اعمال فشارهای بی امان بر تهران یک واکنش قابل پیش بینی داشته اند. آن ها به تاریخ و مشخصا به کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ به عنوان دلیلی برای مخالفت شان با استراتژی کاخ سفید ارجاع می دهند. اما نگاه دقیق تر به گذشته نشان می دهد که سیاست مهار رژیم بهترین راه برای اثر گذاری در جهت تغییر بوده است.
غربی ها اغلب به ایران به عنوان جزیره ثبات خودکامگی نگاه می کنند؛ همان طور که زمانی به اتحاد جماهیر شوروی چنین نگاهی داشتند. مقام های آمریکایی و اروپایی مایل اند ابزارهای سرکوب در دست ملاها را به مثابه سرکشی ببینند. اما ایران در بخش عمده ای از قرن گذشته در چالشی تشنج آفرین میان حاکمانی که خواهان حفظ امتیازات خودشان و مردمی در پی آزادی اند گرفتار بوده است.
موضوع محوری تاریخ معاصر ایران یک توده است که در پی رهایی خود از ستم سلطنت و اسلامگرایی است. تغییر استراتژی برای سقوط رژیم روحانیون سخت نیست: ایالات متحده می تواند از تاریخ ایران و تجربه اتحاد جماهیر شوروی استفاده کند. این امر مستلزم شکیبایی است. ایرانی ها معمولا آمریکا را برای رویدادهای مرداد ۱۳۳۲ سرزنش نمی کنند. فرزندان سران انقلاب که اغلب سر از آمریکا یا بریتانیا در می آورند هم چنین احساسی ندارند. بزرگترین مانع را واشنگتن سر راه خودش گذاشته است: کاخ سفید باید خواست ایرانیان برای دموکراسی را جدی بگیرد.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
