یادداشتی از ایلای لیک در بلومبرگ
مایک پمپئو نخستین سخنرانی عمده اش در مقام وزیر خارجه آمریکا را به تشریح یک راهبرد جدید در برابر ایران اختصاص داد. این سخنرانی سه تصور عمومی در سیاست باراک اوباما و دیپلمات هایش نسبت به ایران را دگرگون کرد: این که آمریکا می تواند در ازای توقف محدود برنامه هسته ای اش تخاصم منطقه ای ایران را تحمل کند؛ این که توافق هسته ای سال ۲۰۱۵ بیانگر خواست جامعه بین المللی بود؛ و این که رهبری کنونی ایران می تواند طی زمان رفتار آن کشور را متعادل کنند.
دولت اوباما به رژیم ایران فرصت یک انتخاب داد: برنامه جنگ افزار هسته ای یا اقتصاد.
پمپئو روز دوشنبه گفت توافق قدیمی دیگر کارکردی ندارد و انتخاب متفاوتی مقابل رژیم گذاشت: برای زنده نگاه داشتن اقتصاد در داخل کشور تلاش کنید یا به اتلاف سرمایه باارزش ایران در خارج ادامه بدهید. منابع کافی برای هر دو وجود نخواهد داشت.
توجه مایک پمپئو، وزیر خارجه آمریکا، به مردم ایران شامل دعوت آشکار به تغییر رژیم نبود. نحوه رفتار رژیم با مردم ایران، در انتظارات ۱۲ گانه پمپئو برای بازگشت ایران به آغوش جامعه جهانی قرار ندارد. اگر ایران به این شروط تن بدهد، آمریکا بر خلاف آن چه اوباما انجام داد در پی معاهده ای خواهد بود که به ایران امکان دسترسی کامل به بازار آمریکا و به رسمیت شناختن کامل دیپلماتیک را می دهد.
بسیاری معتقدند شانس این امر صفر است. اوباما و کری در مسیر توافق با ایران معیارهای حد فاصل حکومت های یاغی از شهروندان بین المللی را تضعیف کردند. پمپئو دوشنبه اولین گام را در راستای تقویت دوباره آن معیارها برداشت.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
