یادداشتی در «نیوزآبزرور» از تامس پیکرینگ، معاون پیشین وزارت خارجه آمریکا
سیاست جدید دولت آمریکا در برابر ایران هیچ امکانی برای توفیق در تغییر رفتار ایران یا تغییر رژیم ندارد. سیاست فشار حداکثری و درخواست های غیرقابل تحقق بر پیش فرض هایی عمیقا نادرست درباره ایران و استفاده از قدرت آمریکا بنا شده است.
دولت های آمریکا باید از تجربیات گذشته این را آموخته باشند که تلاش برای فشار آوردن بر یک حکومت دشمن، خفه کردن اقتصاد آن و منزوی کردنش از جهان به ندرت جواب می دهد؛ خصوصا وقتی هدف مطلوب مبهم و عمیقا پرسش برانگیز است. این رویکرد اگر با نیروی نظامی توام باشد، اغلب به منافع امنیت ملی آمریکا لطمه می زند.
موفقیت استراتژی «تسلیم بی قید و شرط» که به شکست امپراتوری ژاپن و آلمان نازی و گذار به دموکراسی انجامید ریشه ی نگاه آمریکا به گزینه تغییر رژیم است. اما نسخه پسا جنگ جهانی دوم از «تسلیم بی قید و شرط» منجر به تحکیم حکومت های دشمن و تقویت عزم ملی آن ها علیه آمریکا شده است. سرنگونی یک مستبد هرگز حکومتی بهتر را در پی نداشته بلکه به آشوب و سقوط کشور منتهی شده است.
تجربه جنگ کره در دهه پنجاه و جنگ ویتنام در دهه شصت میلادی نمونه های اشتباه در رویکرد نظامی است.
کوبا نمونه ای است که فشار اقتصادی، انزوای سیاسی و عملیات پنهانی یا حتی نظامی به سقوط یا تسلیم رژیم منجر نمی شود. نتیجه این سیاست برای مردم کوبا فقر بوده است نه آزادی.
تصمیم پرزیدنت بوش به اشغال عراق در سال ۲۰۰۳ برای خلع صدام حسین، پر هزینه ترین مداخله نظامی آمریکا از زمان جنگ ویتنام و هشداری برای عدم تکرار آن در ایران است.
با وجود ایثارگری های بی همتای زنان و مردان آمریکا برای محو استبداد در جهان، به دلیل درک نادرست، عدم استراتژی و جاه طلبی های بیش از حد، مناقشه های ظاهرا بی پایان در افغانستان، عراق، لیبی و سوریه کماکان ادامه دارد.
پرزیدنت ترامپ با وجود اشتباه در لغو برجام ناگزیر از تکرار اشتباهات گذشته نیست. نیروهای نظامی آمریکا می توانند با استفاده از دیپلماسی هوشمندانه و مداوم به پیروزی در مناقشات کمک کنند. ترامپ در مبارزات انتخاباتی وعده داد دیگر جنگی در کار نخواهد بود. گشایش گفتگوها با ایران در سال ۲۰۱۳ کار عاقلانه ای بود؛ انجام آن پس از خروج یکجانبه از برجام بسیار دشوارتر است.
موفقیت با بازگرداندن همبستگی به اتحاد با غرب، بهبود بازرسی ها و محدودیت های بی سابقه برای ممانعت از دسترسی ایران به جنگ افزار هسته ای، تقویت یک ائتلاف بین المللی علیه جاه طلبی های منطقه ای ایران و استفاده از استراتژی دیپلماتیک برای حل مناقشات منطقه ای حاصل خواهد شد.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
