۲۶ مهر روز قبول توافق جامع اتمی یا همان برجام بود، که ایران، اتحادیه اروپا، و کشورهای عضو گروه ۱+۵ در ماه ژوئیه به آن رسیدند. معنایش این است که شرکت کنندگان برداشتن گام های لازم را برای اطمینان از اجرای توافق، وقتی زمان آن برسد، آغاز خواهند کرد.
برای ایران، از جمله، به معنای برچیدن هزاران سانتریفیوژ و ساختارهای هسته ای وابسته به آن، کاهش عمده موجودی اورانیوم غنی شده، و بستن رآکتور تولید آب سنگین اراک است.
برای اتحادیه اروپا، به معنای تهیه یک چارچوب قانونی جهت برچیدن تمام تحریم های اقتصادی و مالی مرتبط با برنامه اتمی ایران خواهد بود، و برای آمریکا آغاز آماده سازی جهت اجرای تعهدات بر اساس برجام معنا خواهد داشت، از جمله لغو تحریم هایی که در توافق مشخص شده است، وقتی آژانس بین المللی انرژی اتمی تاکید کرد که ایران تمام گام های لازم را برداشته است.
باراک اوباما رئیس جمهوری آمریکا، روز قبول توافق اتمی را شالوده مهمی به سوی بازداشتن ایران از دستیابی به تسلیحات اتمی و صلح جویانه باقی ماندن برنامه هسته ای نامید و از آن استقبال کرد. وی با این حال گفت: توافق تمام مسائل را در جایی که اختلاف زیاد است، بطور کامل حل نمی کند. بنابر این، ما مجبور خواهیم بود به وارد آوردن فشار بر ایران از طریق جامعه بین المللی ادامه دهیم. ولی اگر ایرانی ها تسلیحات اتمی را در مسیر جداگانه ای دنبال کنند، نخواهیم توانست این کار را مؤثرتر انجام دهیم.
جان کری وزیر خارجه نیز گفت "خاور میانه همچنان مکانی با دردسرهای عمیق است، اما هر مشکلی در منطقه، اگر ایران اسلحه اتمی داشته باشد یا به تهیه آن نزدیک باشد، به مراتب بدتر خواهد شد. توافق بهترین راه برای اطمینان از این است که راه بر چنین امکانی حالا و برای همیشه بسته شود."