مقاله‌ای در نشریه فارین پالیسی از مایکل سینگ، مدیر عامل «انستیتو واشنگتن» و مدیر امور خاورمیانه در «شورای امنیت ملی» طی سال های ۲۰۰۵ تا ۲۰۰۸
لغو توافق هسته ای ایران که توسط باراک اوباما منعقد شد، پرزیدنت ترامپ را راضی نمی کند؛ او خواهان مذاکره بر سر یک توافق بهتر است و قصد دارد مانند تجربه کره شمالی آنقدر فشار بیاورد تا تهران به پای میز مذاکره بیاید.
استراتژی ساده ای به نظر می رسد، اما بی خطر نیست. ایران ممکن است با سرعت دادن به برنامه هسته ای اش آمریکا را برای بازگشت به وضعیت فعلی تحت فشار بگذارد.
امکان کم خطرتر اما محتمل تر این است که تهران زیر فشارها دوام بیاورد. رژیم های مستبد از ونزوئلا تا عراق پیشتر این را تجربه کرده اند.
اگر ایران این راه را در پیش بگیرد، بر روی سه امکان حساب خواهد کرد: انزوای بین المللی آمریکا، قطبی شدن فضای سیاسی داخلی و تغییر رویکرد جانشین ترامپ و عدم تمایل واشنگتن به انجام اقدامی فراتر از تحریم.
اگر دولت ترامپ می خواهد فشار بر ایران را به حداکثر برساند، باید انتظارات تهران در هر سه جبهه را ناکام گذاشته و همزمان آن را از توسعه برنامه هسته ای اش باز بدارد.
در کنار هم ایستادن ایالات متحده و متحدانش، ایران را از پیشرفت های استراتژیک اش محروم کرده و بیش از حد تصور هر گونه کاهش محدود در فشار آمریکا را جبران می کند.
تلاطم روزافزون در سیاست خارجی آمریکا در مسائلی مانند ایران نه تنها متحدان و دشمنان را ترغیب می کند به انتظار سیاستی مطلوب تر در آینده بنشینند، بلکه از توان آمریکا در رهبری هم کم می کند.
ایالات متحده باید اروپا را با خود همراه نگاه داشته، فراتر از تحریم ها عمل کرده و از حمایت دو حزبی پایدار از سیاست جدیدش در برابر ایران اطمینان حاصل کند.
برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
