مقاله ای در فارین افرز از وندی شرمن، مذاکره کننده ارشد هسته ای آمریکا در برجام
در جریان مذاکرات هسته ای، همتایان ایرانی، گاه می پرسیدند چطور می توانند مطمئن باشند که هر توافق به دست آمده دوام خواهد داشت. بیشتر جمهوریخواهان با آن مخالف بودند. ایرانی ها با نگاه به انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال ۲۰۱۶ می خواستند بدانند اگر جمهوریخواهان کاخ سفید را در اختیار بگیرند، چه خواهد شد. من از آن ها سوال مشابهی می پرسیدم: «اگر تندروهای مخالف توافق در ایران دوباره قدرت بگیرند چه می شود؟» معمولا بحث همانجا به پایان می رسید. تصور من همیشه این بود که بزرگترین چالش پیش روی موفقیت توافق از ناحیه تخلفات ایران باشد نه دستگاه سیاسی ریاست جمهوری ایالات متحده.
البته اشتباه می کردم. توافق هسته ای ایران بی نقص نبود، هیچ توافقی بی نقص نیست. با وجود این، برجام بهترین اطمینان ممکن برای عدم دسترسی ایران به جنگ افزار هسته ای بود.
تصمیم پرزیدنت ترامپ در ترک توافق هسته ای، باور جهان به تعهد ایالات متحده به دیپلماسی چندجانبه را دگرگون کرده است. برجام مدلی است برای ترکیب تهدید تحریم ها و ادامه انزوا از طریق مذاکرات سخت حتی بین کشورهایی که روابط شان بر مبنای مناقشه و بی اعتمادی شکل گرفته است.
ایران اکنون برای تحقق توسعه اقتصادی وعده داده شده در برجام به سراغ چین و روسیه می رود. اگر تهران تصمیم بگیرد از برجام خارج شده و به بازرسی ها پایان دهد، امکان اینکه ایران روزی جنگ افزار هسته ای تولید کند، به شدت افزایش خواهد یافت. رفتار ایران در منطقه هر چقدر بد باشد، یک ایران مسلح به جنگ افزار هسته ای می توانست شرایط بدتری ایجاد کند.
ترامپ ایران را برای دولت های بعد از خود به مشکلی تقریبا غیرقابل حل بدل کرده است.
برجام نشانگر هنر دیپلماسی چندجانبه حرفه ای است. با گذشت زمان و مشکلات ترامپ در رسیدن به یک توافق با کره شمالی، توافق ایران بهتر و بهتر به نظر خواهد رسید.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
