خلاصه یادداشتی از دیوید فرنچ در نشنال ریویو
آن هایی که یک توافق هسته ای به سبک برجام را برای حل بحران کره شمالی توصیه می کنند در اشتباه هستند.
واشنگتن و پیونگ یانگ مشابه توافق هسته ای ایران را پیشتر با کره شمالی در سال ۱۹۹۴ تجربه کردند. بر مبنای آن توافق هم قرار بود برنامه جنگ افزار هسته ای کره شمالی متوقف شود. مانند برجام قرار بود یک کشور یاغی به آغوش جامعه جهانی بازگردد. در آن توافق هم شبیه توافق هسته ای ایران تدابیر فراوانی برای جلوگیری از فریبکاری در نظر گرفته شده بود.
متاسفانه کره شمالی دست به فریبکاری زد. پیونگ یانگ یک برنامه سری غنی سازی اورانیوم را حفظ کرده بود. پس از این که دولت جرج بوش شواهد عدم پایبندی پیونگ یانگ به توافق را ارائه داد، توافق ملغی شد.
با در نظر گرفتن این تجربه، توافق هسته ای ایران بدترین الگوی ممکن است. برای نمونه، بر مبنای برجام برای بازرسی از تاسیسات مشکوک ایران باید از ۲۴ روز قبل درخواست فرستاده شود. وقتی با رژیمی با سابقه فریبکاری کره شمالی روبرو هستید بدترین کار ممکن دادن چنین مهلتی یا هر گونه اعتماد به آن رژیم است.
ایران در سایه برجام از مزایای اقتصادی فراوان، دسترسی به بازار بین المللی تسلیحات و قابلیت ساخت موشک های بالیستیک برخوردار شد. توافقی مشابه با کره شمالی تهدید ناشی از کره شمالی را به طور بالقوه بیش از حد می کند.
موفقیت توافق ها به شرط و شروط شان بستگی دارد، اما هر توافقی با کره شمالی بر مبنای برجام آمریکا را در موضعی ضعیف قرار می دهد. مثل معروفی است که می گوید یک بار من را فریب دادی، شرم بر تو. بار دوم مرا فریب دادی، شرم بر من.
مبادا برای بار سوم فریب بخوریم.
برگردان فارسی این مقاله تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
