سرمقاله هیات تحریریه روزنامه وال استریت جورنال
منتقدان می گویند آمریکا نمی تواند تحریم های قبلی را تکرار کند، زیرا اروپایی ها، روس ها و چینی ها از تحریم های جدید حمایت نمی کنند.
انتخاب میان آمریکا و ایران ساده است: کشورهای اروپایی در سال ۲۰۱۷ با ایران ۲۵ میلیارد دلار و با آمریکا ۷۲۰ میلیارد دلار تجارت داشتند. شرکت های اروپایی مانند توتال و زیمنس دفاتر خود را در تهران تعطیل می کنند. بیش از ۳۰ درصد سهام توتال به آمریکایی ها تعلق دارد. البته اروپایی ها از این که سیاست خارجی شان زیر فشار آمریکا قرار بگیرد خشنود نیستند، ولی آن ها هم در محدود کردن ایران منافعی دارند.
توسعه طلبی ایران از سوریه یک منطقه کشتار ساخته و باعث شده موج جنگجویان خارجی و پناهجو از سوریه به اروپا سرازیر شود، ولی کشورهای اروپایی از زمان تصویب برجام تا کنون یک مورد تحریم علیه ایران در این باره تصویب نکرده اند.
لحن مایک، پمپئو، وزیر خارجه آمریکا، نسبت به اروپایی ها آشتی جویانه بود. آمریکا نباید در پی شکاف در روابطش با اروپا باشد. در چنین فضایی پرزیدنت ترامپ می تواند تعرفه فولاد و آلومینیوم علیه اروپا را از دستور کار خارج کند. یک جبهه واحد علیه ایران برای منافع آمریکا مهم تر است.
دولت ترامپ در استراتژی اش باید به ارائه یک پیام دموکراتیک یکدست به مردم ایران ضمن افشای فساد رژیم توجه بیشتری نشان بدهد.
بعید است ملاها به شروط تعیین شده پمپئو تن در بدهند، اما با شدیدتر شدن تحریم ها افکار عمومی خشمگین ایران ممکن است دست آن ها را ببندند.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
