یادداشتی از ریموند تنتر، عضو میز امور خاورمیانه در تیم شورای امنیت ملی دولت های ریگان و بوش در نشریه اینترنتی هیل
اکنون که برجام لغو شده است، طرح پشتیبان یا «پلن دوم» روشن شده است.
اگر ایالات متحده در توافق هسته ای (پلن اول) مانده بود، در سومین سالروز برجام احتمالا به مفرهای فناوری موشکی پرداخته می شد. اما، برای تصحیح ایرادهای توافق هسته ای دیگر خیلی دیر شده است، زیرا ایران به پول های لازم از لغو تحریم ها دست یافته است.
حال که ایالات متحده بیرون از برجام ایستاده است، باید گام هایی مدوام و تازه برای ارائه حمایت های سیاسی و فناوری به «شورای ملی مقاومت ایران» بردارد، تا با تسهیل مخالفت های آن ها با رژیم، جمهوری اسلامی را از درون تحت فشار بگذارد.
ایران ائتلافی معتبر از مخالفان دارد که ممکن است کشور را از یک دیکتاتوری به سوی دموکراسی حرکت بدهند. مایک پمپئو پیش از رسیدن به مقام وزیر خارجه آمریکا در باره چگونگی گشودن در تغییر رژیم از درون صحبت کرده بود:
«حکومت ایران یک رژیم مذهبی است که نگاهی واپسگرا دارد، به جای این که حکومتی باشد که برای بهبود زندگی مردمش نگاهی به پیش رو داشته باشد... انتظار قوی من این است که ما شاهد ادامه قیام مردم ایران علیه این حکومت خواهیم بود. ما این اعتراضات را پشت سر نگذاشته ایم.»
جان کلام این که، اعتراضات در ایران ممکن است به ایرانی منجر بشود که مایل است به مفرهای توافق هسته ای رسیدگی کند، حتی اگر آمریکا رسما در برجام نباشد.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
