یادداشتی از برت استیونز، ستون نویس روزنامه نیویورک تایمز
جان کربی، سخنگوی وزارت خارجه آمریکا در دولت باراک اوباما، در ژوئن ۲۰۱۵ در اوج تلاش ها برای پایان دادن به مذاکرات هسته ای ایران گفته بود: «لغو تحریم ها فقط زمانی رخ خواهد داد که ایران گام هایی را که بر سر آنها توافق شده است، از جمله رسیدگی به ابعاد نظامی احتمالی فعالیت هایش،بردارد.»
اما تهران «گام های مورد توافق» را برنداشت. توافق بر یک دروغ بنا گذاشته شد.
در واقع دو دروغ. نخستین دروغ در اعلام ابعاد کامل فعالیت های گذشته هسته ای ایران، پیش از اجرای برجام، به آژانس بین المللی انرژی اتمی بود. این امری ضروری بود. هم از نظر سنجش صداقت تهران و هم از جهت درک این که ایران چقدر به توانایی ساخت یک کلاهک اتمی نزدیک است.
دروغ دوم وعده دولت اوباما در جدیت در گرفتن پاسخ از تهران بود. جان کری، وزیر خارجه آمریکا در دولت اوباما، در آن مقطع با صراحت اذعان کرد «ما خیلی به این نچسبیده ایم که ایران مشخصا حساب پس بدهد که در یک مقطع زمانی یا مقطعی دیگر چه انجام داده است»؛ اما بعد به کنگره قول داد که ایران این حساب ها را ارائه خواهد داد.
این مربوط به زمانی است که کاخ سفید هنوز ترس داشت کنگره مانع اجرای برجام شود. وقتی دموکرات ها با اطاله کلام در صحن سنا مانع مخالفت کنگره با برجام شدند، دولت اوباما خود را به یک روند خود ساخته راضی کرد که در آن ایران تظاهر می کرد کل فعالیت هایش را اعلام کرده و بقیه جهان هم تظاهر می کردند آن را باور کردند.
من مخالف توافق ایران بودم، اما بلافاصله پس از اجرای آن، اعتقاد داشتم باید سفت و سخت به آن عمل شود. رویدادهای دوشنبه نشان داد که ایران به سهم خود به توافق پایبند نبوده است و حال ایالات متحده هم نیازی به این پایبندی ندارد. ترکیبی از تحریم های تنبیهی با تهدید معتبر اقدام نظامی باید در دستور کار قرار بگیرد.
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
