خلاصه مقاله ای از جیمز وولزی و لامانت کولوچی در روزنامه واشنگتن تایمز
وقتی دیپلماسی برای نمونه در توافق هسته ای ایران به طور بالقوه چند دوره ریاست جمهوری را در بر می گیرد، نمی توان انتظار داشت که با فرمان اجرایی رییس جمهور دوام بیاورد.
اگر دوام برجام برای باراک اوباما اهمیت بسیاری داشت می کوشید آن را از تصویب سنای ایالات متحده بگذراند تا مانند دیگر معاهدات تاریخی به تعهدی دیرین برای آمریکا بدل شود. اما دولت اوباما با توجیه نداشتن رای کافی در سنا با نگاهی سیاسی تصمیم گرفت توافق با ایران جنبه معاهده پیدا نکند.
جان کری، وزیر خارجه پیشین آمریکا، به روشنی گفته بود: «ما از ابتدا بسیار صریح بوده ایم. ما یک طرح به لحاظ قانونی الزام آور را مذاکره نمی کنیم. ما طرحی را مذاکره می کنیم که در آن ظرفیتی برای اجرا خواهیم داشت».
اینک وضعیت آشفته تر شده است، زیرا بسیاری از متحدان ما درک کاملی از تاریخ، فرهنگ سیاسی و قانون اساسی آمریکا ندارند. ایالات متحده مشخصا در دوران شکل گیری این کشور از دیپلماسی مقطعی پرهیز کرد. در عوض، درگیر دیپلماسی سفت و سخت شد و توافق های بین المللی را تنها پس از کلی مطالعه و مباحثه پذیرفت.
ارزش شماره یک در سیاست خارجی اعتبار است. آن را از دست بدهید نسل ها طول می کشد تا دوباره به دستش بیاورید.
* برگردان فارسی این مقاله تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
