اعلامیه جهانی حقوق بشر، آزادی تجمع را به عنوان یک حق انسانی جهانی برسمیت می شناسد. به سخن رابرت براد کی، رئیس هیات نمایندگی آمریکا در اجلاس سال ۲۰۱۳ اجرای ابعاد انسانی سازمان امنیت و همکاری اروپا، «احترام کشورها به آزادی اساسی تجمع، ویژگی اصلی یک جامعه آزاد و باز، و یک دولت پاسخگو و دمکرات است.»
این آزادی نباید محدود یا ممنوع شود مگر این که استفاده از آن به قصد تحریک خشونت صورت گیرد. متاسفانه، در بسیاری از کشورهای عضو سازمان امنیت و همکاری اروپا، مقامات منظما برای مقاصد سیاسی از کاربرد حق آزادی تشکیل تجمعات صلحجویانه جلوگیری می کنند.
برای مثال، دولت ترکمنستان به سازمان های ثبت نشده اجازه نمی دهد تظاهراتی سازمان دهند. و با خودداری از صدور مجوز تشکیل گردهمایی های عمومی و تظاهرات، عملا آزادی تجمع صلحجویانه را تضعیف می کند و به سرکوب ناراضیان می پردازد.
در بلاروس، فعالان سیاسی که سعی دارند بگونه ای مسالمت آمیز دورهم جمع شوند، هدف بازداشت های بازدارنده واقدامات دیگر قرارمی گیرند. درآنجا نیز درخواست ها برای مجوز برگزاری تظاهرات رد می شود.
تاجیکستان مجازات سازمان دادن گردهمایی ها، جلسات، تظاهرات و راه پیمایی های خیابانی غیرمجاز یا مشارکت در آنها را به پنج سال زندان افزایش داد. درحالی که در قزاقستان متقاضیان گردهمایی های عمومی باید ۱۰ روز زود تر تقاضا کنند. روند بررسی تقاضا نامه طولانی است و سازمان دادن گردهمایی های عمومی و تظاهرات را دشوار، حتی غیرممکن می سازد.
در فدراسیون روسیه، ادامه آزار و تعقیب تظاهر کنندگان ششم ماه مه، که به سومین دور ریاست جمهوری پوتین اعتراض می کردند، دیگران را از استفاده از حق خود برای برگزاری تجمع صلحجویانه و اعتراض منصرف کرده است.
در ترکیه، پلیس علیه شهروندان صلحجو وقانونمند که از حق خود برای اعتراض استفاده می کنند به زور متوسل می شود.
پارلمان آذریایجان مجازات سازمان دادن اعتراضات غیرمجاز و شرکت درآنها را بشدت افزایش داده است.
براد کی گفت «جمع شدن شهروندان و بیان صلحجویانه خواسته هایشان نشان دمکراسی است. دولت ها متعهد هستند نه فقط اجازه دهند تجمعاتی برپا شود، بلکه مسئولیت دارند از گردهمایی های اعتراضی صلحجویانه در برابر حملات دیگران حفاظت کنند.»
این آزادی نباید محدود یا ممنوع شود مگر این که استفاده از آن به قصد تحریک خشونت صورت گیرد. متاسفانه، در بسیاری از کشورهای عضو سازمان امنیت و همکاری اروپا، مقامات منظما برای مقاصد سیاسی از کاربرد حق آزادی تشکیل تجمعات صلحجویانه جلوگیری می کنند.
برای مثال، دولت ترکمنستان به سازمان های ثبت نشده اجازه نمی دهد تظاهراتی سازمان دهند. و با خودداری از صدور مجوز تشکیل گردهمایی های عمومی و تظاهرات، عملا آزادی تجمع صلحجویانه را تضعیف می کند و به سرکوب ناراضیان می پردازد.
در بلاروس، فعالان سیاسی که سعی دارند بگونه ای مسالمت آمیز دورهم جمع شوند، هدف بازداشت های بازدارنده واقدامات دیگر قرارمی گیرند. درآنجا نیز درخواست ها برای مجوز برگزاری تظاهرات رد می شود.
تاجیکستان مجازات سازمان دادن گردهمایی ها، جلسات، تظاهرات و راه پیمایی های خیابانی غیرمجاز یا مشارکت در آنها را به پنج سال زندان افزایش داد. درحالی که در قزاقستان متقاضیان گردهمایی های عمومی باید ۱۰ روز زود تر تقاضا کنند. روند بررسی تقاضا نامه طولانی است و سازمان دادن گردهمایی های عمومی و تظاهرات را دشوار، حتی غیرممکن می سازد.
در فدراسیون روسیه، ادامه آزار و تعقیب تظاهر کنندگان ششم ماه مه، که به سومین دور ریاست جمهوری پوتین اعتراض می کردند، دیگران را از استفاده از حق خود برای برگزاری تجمع صلحجویانه و اعتراض منصرف کرده است.
در ترکیه، پلیس علیه شهروندان صلحجو وقانونمند که از حق خود برای اعتراض استفاده می کنند به زور متوسل می شود.
پارلمان آذریایجان مجازات سازمان دادن اعتراضات غیرمجاز و شرکت درآنها را بشدت افزایش داده است.
براد کی گفت «جمع شدن شهروندان و بیان صلحجویانه خواسته هایشان نشان دمکراسی است. دولت ها متعهد هستند نه فقط اجازه دهند تجمعاتی برپا شود، بلکه مسئولیت دارند از گردهمایی های اعتراضی صلحجویانه در برابر حملات دیگران حفاظت کنند.»