گروگانگیری دیپلمات‌های آمریکایی از سوی جمهوری اسلامی یکی از رویدادهایی بود که تحریم به عنوان یک ابزار را به سیاست خارجی آمریکا وارد کرد. در همان ابتدای انقلاب و بین سال ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۱، تحریم‌ها حدود ۳.۳ میلیارد دلار را از ایران گرفت.
بررسی موسسه بروکینگز حاکی از این است که در سال ۱۹۸۰، یعنی یک سال پس از انقلاب، تجارت میان ایران و آمریکا دچار افت جدی شد. صادرات آمریکا به ایران در آن سال از ۳.۷ میلیارد دلار به ۲۳ میلیون دلار کاهش یافت و صادرات ایران به آمریکا هم از ۲.۹ میلیارد دلار به ۴۵۸ میلیون دلار رسید که بخش عمده‌ای از آن نفت بود.
بیشتر بخوانید:
از صفحه ویژه صدای آمریکا درباره «چهل سال گروگانگیری» دیدن کنید:
این تحقیق می‌گوید هرچند تحریم‌های آمریکا گزنده و جدی بود، ولی دیگر متحدان ایالات متحده از جمله اروپا حاضر به همراهی در فشار بر ایران بابت گروگانگیری نشدند و نتیجه این شد که با حضور اروپا، بازار ایران دچار فشار جدی نشد؛ در سال ۱۹۸۳ صادرات کشورهای اروپایی به ایران به بیش از شش میلیارد دلار رسید.
تاثیرگذارترین اقدامی که آمریکا در پیش گرفت، مسدود کردن دارایی‌های ایران بود که در همان ابتدا به طور موثر ۱۲ میلیارد دلار را از هرگونه جابجایی بیرون کشید. همین فشار جدی باعث شد جمهوری اسلامی مذاکره را انتخاب کند.
این تحقیق می‌گوید تصمیم ایران به مذاکره برای آزادی گروگان‌ها برای این نبود که مقامات رژیم نظرشان نسبت به آمریکا عوض شد یا دلشان به حال گروگان‌ها سوخته باشد. مقامات نظام جمهوری اسلامی تصمیمی بر اساس هزینه-فایده گرفتند و فهمیدند به نفع آن‌هاست که وارد مذاکره شوند. همین مسئله کلیدی‌ترین نکته برای سیاستگذاران بعدی - تا به امروز - ایالات متحده آمریکا شد که از فشار تحریم استفاده کنند.
