سرمقاله هیات تحریریه نیویورک تایمز
واژه «مناظره» خیلی مناسب رویدادی به نظر نمی رسد که در آن مجری به کاندیداها فرصت می دهد سخنرانی های شعاری شان در رقابت های انتخاباتی را کلمه به کلمه زیر نورافکن های استودیو تکرار کنند و در حالی که عقربه های ساعت می چرخد هر ضربه به رقیب امتیازی برای معرفی «برنده» در نظر گرفته می شود.
اما وقتی یک کاندیدا جدی است و دیگری قلدری بی محتوا است، این تعبیر تمام معنای خود را از دست می دهد.
دونالد ترامپ از پشت تریبون مرتبط وسط صحبت پرید و فریاد زد و خیلی چیزها درباره ایجاد شغل و تروریسم و چین گفت. اما با گذشت زمان نتوانست از پس رقیبی بر بیاید که بسیار بیش از هر کاندیدای جمهوریخواه در رقابت های مقدماتی آماده مقابله با او بود.
ترامپ از آغاز ورود به رقابت ها دروغ گفت و دوشنبه شب دروغ هایش آشکار شد. با این وجود همچنان بخش بزرگی از رای دهندگان آمریکایی از ترامپ حمایت خواهند کرد.
هیلاری کلینتون در آن سو توانست انتظارات را برآورده کند. او ضمن رد حملات تند ترامپ، انتقاداتش را از موضع بالا و محکم وارد کرد.
حزب جمهوریخواه با ارائه کاندیداهایی جذاب تر و با کفایت در رقابت های درون حزبی می توانست مانع این وضعیت شود. یک حزب جمهوریخواه مسول که منافع ملی را بر ناکارآمد کردن پرزیدنت اوباما ترجیح می داد می توانست نگذارد کار به این جا بکشد. در یک فضای سیاسی بهتر هر دو حزب کاندیداهای شایسته تری را برای پاسخگویی به نگرانی های آمریکایی ها در باره تروریسم و جنگ، تغییرات اقلیمی و اقتصاد، مهاجرت و التیام نژادی، آموزش و امنیت عمومی انتخاب می کردند.