رابطه آمریکا و کوبا پس از گذشت تقریبا شش دهه به حال عادی باز میگردد و تابوی مذاکره با ایران هم با توافق هستهای سال پیش شکسته شد. آنچه موجب جدایی ملتهای کوبا و ایران از مردم آمریکا شد، انقلاب سال ۱۹۵۹ در کوبا و انقلاب سال ۱۹۷۹ در ایران بود.
انقلابهای کوبا و ایران، هر دو سرشت ایدئولوژیکی پیدا کردند و هر دو آمریکا را دشمن شماره یک خود اعلام داشتند، اما شهروندان ایران و کوبا مثل دولتهای انقلابی شان فکر نمیکردند و بیشترین تعداد پناهندگان این دو کشور به آمریکا را به خود اختصاص دادند.
جمعیت زیاد آمریکایی های ایرانی تبار و آمریکایی های کوبایی تبار، و رفت و آمد سالانه صدها هزار خانواده ایرانی و کوبایی به ایالات متحده، ارتباط واشنگتن با هاوانا و تهران را از جهات مختلف ضروری میسازد.
عدم وجود کنسولگری آمریکا در ایران مشکلات زیادی را برای آن دسته از شهروندان ایرانی ایجاد کرده است که به دلایل مختلف، از جمله تحصیل یا دیدار با خانواده، عازم ایالات متحده هستند.
ایرانی ها برای دریافت ویزا از کنسولگری های آمریکا در دوبی یا استانبول و دیگر کشورها، باید مخارج زیادی را متحمل شوند و از سوی دیگر آمریکایی هایی که قصد دیدار از ایران را دارند نیز، حتی بعد از گرفتن ویزا، معلوم نیست هنگام ورود به ایران دچار مشکل نشوند.
در بعد اجتماعی و فرهنگی نیز، گذشته از عدم برخورداری ایران از فناوری های آمریکا، که بسیار پرهزینه بوده ، در چهار دهه گذشته تعداد دانش آموختگان ایرانی در آمریکا بسیار کاهش یافته و بسیاری از آنها به دلایل سیاسی یا اقتصادی، هرگز به ایران بازنگشته اند؛ که به نوبه خود هزینه سنگینی برای ایران در برداشته است.
بعلاوه در زمینه هایی چون به روز نشدن ناوگان مسافری هوایی ایران و فقدان رابطه مالی و بانکی، که به ایمنی کمتر سفرهای هوایی و گرانتر شدن واردات میانجامد، یاد کرد.
در زمینه فرهنگی هم ایران نتوانسته در چهار دهه اخیر به نحوی که باید و شاید از تازه ترین دستاوردهای آمریکا در سینما، تئاتر، ادبیات و فلسفه بهره گیرد، و به طور تقریبا یکجانبه به کشورهایی چون روسیه و چین وابسته شده است. در زمینه استفاده از اینترنت و شبکه های اجتماعی نیز محدودیتهای زیادی برای ایرانیان وجود دارد؛ گرچه بخشی از آن به دلیل سیاستهای دولت ایران است، اما بخشی هم به دلیل خودداری سرویس دهندگان بزرگ اینترنتی آمریکایی از ارائه خدمات به کاربران ایرانی است.
در بعد اجتماعی، شباهت عظیم دو انقلاب کوبا و ایران در این است که مردم هر دو کشور، بعد از انقلاب، به سوی کشوری روی آوردند که با دولت شان بدترین رابطه را داشته است.
ایرانی ها تا آنجا که توانسته اند بزرگترین مهاجرت دوران مدرن را پس از انقلاب ۵۷ به غرب و خاصه آمریکا داشتهاند. کوباییها هم یکی از بزرگترین اقلیتهای جمعیتی در آمریکا را تشکیل میدهند، که عمدتا پس از انقلاب به این کشور پناهنده شدهاند.