ازطلوع بشریت، روشن شده که فقر زیاد از پیشرفت جلوگیری می کند، امیدها را کمرنگ می سازد و راه رشد را در سراسر جهان می بندد.
راجیو شاه، مدیرآژانس آمریکایی برای توسعه بین المللی، گفت : «امروزما درآستانه رسیدن به جهانی هستیم که زمانی قابل تصور نبود: جهانی عاری از فقر فوق العاده.»
خانواده هایی که در چنین فقری زندگی می کنند باید روزانه بین غذا، دارو، مسکن و آموزش یکی را انتخاب کنند. فقر فوق العاده، تنها به رقم های استاندارد برای درآمد یا غذای روزمره محدود نمی شود، بلکه محرومیت از آزادی های اساسی وکرامت انسانی را نیز دربر می گیرد.
نباید چنین باشد. در جهان امروز راهی برای خروج از فقر فوق العاده، که از رشد اقتصادی فراگیر و حکومت دمکراتیک شفاف مایه می گیرد، وجود دارد. ازسال ۱۹۹۹، از تعداد کسانی که گرفتار چنین فقری هستند، به طور میانگین، هر سال نزدیک به ۵۰ میلیون نفر کاهش یافته است. اکثر کارشناسان براین عقیده اند که تا سال ۲۰۳۰، نرخ فقر فوق العاده می تواند درسطح جهانی حدود ۳ درصد یا ۲۰۰ میلیون نفر پایین بیاید.
کلید چنین موفقیتی تنها سرمایه گذاری های مالی نیست، بلکه الگوی جدیدی از توسعه را ایجاب می کند که مولد مشارکت بخش دولتی و خصوصی، با نتایج ملموس و قابل اندازه گیری، باشد. این الگو بر اساس مشارکت های سیاسی واصلاحات سیاسی به عنوان پیش شرط هایی برای سوق دادن سرمایه گذاری به مناطق فقر زده است و بزرگترین تاثیر را بر کاهش فقر فوق العاده و گرسنگی و مرگ در میان کودکان خواهد داشت.
برنامه آمریکا برای توانمند کردن آفریقا بهترین نمونه است. این برنامه کشورها را تشویق می کند اصلاحاتی دربخش انرژی انجام دهند، درهمین حال کارورزان را به فرصت های سرمایه گذاری که از چنین اصلاحاتی ناشی می شود ارتباط می دهند.
پیامدهای این گونه مشارکت های جهانی اکنون روزبه روز آشکارتر می شود. برای مثال، در اتیوپی شرکت دوپون یک سیستم توزیع بذر می سازد که به ۳۰ هزار ذرت کار کوچک کمک می رساند و تولید را ۵۰ درصد افزایش می دهد. پس از آن که دولت اتیوپی بخش توزیع بذر را آزاد کرد، آژانس آمریکایی توسعه بین المللی سرمایه هایی برای حمایت های ساختاری از آن فراهم آورد.
چالش ها برای توسعه همچنان وجود دارد. پانزده سال بعد، شکست یا موفقیت کوشش برای پایان دادن به فقر فوق العاده به این بستگی خواهد داشت که سیاست و توسعه بتواند در کنار تلاش برای برقراری صلح، امنیت و ثبات کار کند.
ایالات متحده آمریکا همچنان متعهد است که از طریق یک الگوی مشترک دولتی– خصوصی جدید توسعه، که بتواند نتایجی فراتر از سرمایه گذاری های ملی و دولتی به بارآورد، به فقر فوق العاده پایان دهد.
راجیو شاه، مدیرآژانس آمریکایی برای توسعه بین المللی، گفت : «امروزما درآستانه رسیدن به جهانی هستیم که زمانی قابل تصور نبود: جهانی عاری از فقر فوق العاده.»
خانواده هایی که در چنین فقری زندگی می کنند باید روزانه بین غذا، دارو، مسکن و آموزش یکی را انتخاب کنند. فقر فوق العاده، تنها به رقم های استاندارد برای درآمد یا غذای روزمره محدود نمی شود، بلکه محرومیت از آزادی های اساسی وکرامت انسانی را نیز دربر می گیرد.
نباید چنین باشد. در جهان امروز راهی برای خروج از فقر فوق العاده، که از رشد اقتصادی فراگیر و حکومت دمکراتیک شفاف مایه می گیرد، وجود دارد. ازسال ۱۹۹۹، از تعداد کسانی که گرفتار چنین فقری هستند، به طور میانگین، هر سال نزدیک به ۵۰ میلیون نفر کاهش یافته است. اکثر کارشناسان براین عقیده اند که تا سال ۲۰۳۰، نرخ فقر فوق العاده می تواند درسطح جهانی حدود ۳ درصد یا ۲۰۰ میلیون نفر پایین بیاید.
کلید چنین موفقیتی تنها سرمایه گذاری های مالی نیست، بلکه الگوی جدیدی از توسعه را ایجاب می کند که مولد مشارکت بخش دولتی و خصوصی، با نتایج ملموس و قابل اندازه گیری، باشد. این الگو بر اساس مشارکت های سیاسی واصلاحات سیاسی به عنوان پیش شرط هایی برای سوق دادن سرمایه گذاری به مناطق فقر زده است و بزرگترین تاثیر را بر کاهش فقر فوق العاده و گرسنگی و مرگ در میان کودکان خواهد داشت.
برنامه آمریکا برای توانمند کردن آفریقا بهترین نمونه است. این برنامه کشورها را تشویق می کند اصلاحاتی دربخش انرژی انجام دهند، درهمین حال کارورزان را به فرصت های سرمایه گذاری که از چنین اصلاحاتی ناشی می شود ارتباط می دهند.
پیامدهای این گونه مشارکت های جهانی اکنون روزبه روز آشکارتر می شود. برای مثال، در اتیوپی شرکت دوپون یک سیستم توزیع بذر می سازد که به ۳۰ هزار ذرت کار کوچک کمک می رساند و تولید را ۵۰ درصد افزایش می دهد. پس از آن که دولت اتیوپی بخش توزیع بذر را آزاد کرد، آژانس آمریکایی توسعه بین المللی سرمایه هایی برای حمایت های ساختاری از آن فراهم آورد.
چالش ها برای توسعه همچنان وجود دارد. پانزده سال بعد، شکست یا موفقیت کوشش برای پایان دادن به فقر فوق العاده به این بستگی خواهد داشت که سیاست و توسعه بتواند در کنار تلاش برای برقراری صلح، امنیت و ثبات کار کند.
ایالات متحده آمریکا همچنان متعهد است که از طریق یک الگوی مشترک دولتی– خصوصی جدید توسعه، که بتواند نتایجی فراتر از سرمایه گذاری های ملی و دولتی به بارآورد، به فقر فوق العاده پایان دهد.