یادداشتی در هیل از طاهر بومدرا*
بسیاری از تحلیلگران و مفسران ناظر بر تحولات در جمهوری اسلامی ایران معتقدند که اعتراضات سراسری در ایران که ۱۴۰ شهر را در برگرفت تازه آغاز ماجرا است.
این امر به معنای ادامه سرکوب گسترده و هدف گرفتن شرکت کنندگان در تظاهرات است.
حدود چهار هزار تن بازداشت و چند ده جوان در زندان جان سپرده اند.
برخورد مقام های جمهوری اسلامی با معترضان یادآور رویدادهای تابستان ۱۳۶۷ است که طی آن رژیم در پی بازجویی های چند دقیقه ای حدود سی هزار زندانی سیاسی را اعدام کرد. هدف اصلی آن ها اعضا و هواداران سازمان مجاهدین خلق ایران بود.
سکوت قدرت های غربی و بی عملی سازمان ملل متحد در برابر ایران به تهران آزادی عملی داد تا به کشتار سی سال پیش دست بزند. ادامه آن سکوت به رژیم جمهوری اسلامی در حوزه نقض حقوق بشر حسی از مصونیت بخشیده است. اگر جامعه بین المللی و خصوصا سازمان ملل متحد در ارسال پیامی حاکی از عدم تحمل موارد نقض حقوق بشر در حال حاضر و گذشته کوتاهی کنند، تردیدی نیست که تهران وضعیت کنونی را شدت بخشیده و شاید به سطح جنایات سال ۱۳۶۷ برسد.
بیایید امیدوار باشیم که افزایش آگاهی نسبت به جنایات دهه شصت به جامعه جهانی درکی عمیق تری از عمق خشونت و رفتار غیر انسانی رژیم مذهبی ایران بدهد.
* حقوقدان و رییس پیشین دفتر حقوق بشر سازمان ملل متحد در عراق
* برگردان فارسی این گزارش تنها به منظور آگاهی رسانی منتشر شده و نظرات بیان شده در آن الزاماً بازتاب دیدگاه صدای آمریکا نیست.
